piatok 26. februára 2010

Kukanie Pamiatok v Istanbule / Haciendo turismo en Estanbul

13. februára 2010

Tak a je to tu, pomyslela som si, konečne po takmer 4 mesiacoch idem kukať pamiatky do Istanbulu. Síce som tam už bola 3krát, ale vždy sme išli na to isté miesto a to Taxim. Okolo 13 sme išli na vlakovú stanicu v IZmite. Pôvodne sme ma
li ísť 5-6 ľudia, ale nakoniec sme išli len ja a Nacib. ...Cestovanie vlakom v Turecku je lacnejšie ako autobusom. Cesta vlakom do Azijskej časti Istanbulu stojí 4,5 TL a autobusom jedna cesta stojí 12 Tl. U nás na Slovensku je vlak drahší a tak ma to prekvapilo. Síce človek nemá tu istotu, že si sadne a cesta trvá 2 hodiny. Tentokrát sme mali šťastie lebo boli voľné miesta vo vlaku. Po dvoch hodkách sme sa dostali do Istanbulu, kde sme išli na trajekt, ktorý trval asi 25 minút - tentokrát to bola väčšia loď oproti tomu aká chodí z Haremu. Bolo krásne počasie, aj keď sme cestovali vlakom do Istanbulu pršalo, "ako vždy prší", pomyslela som si, lebo vždy keď ideme do Istanbulu prší. No bola to výnimka a nepršalo, teda aspoň v Istanbule. Ani sme nevedeli, ako sa dostaneme k Modrej Mešite (Sultan Ahmed Mosque), no na lodi sme stretli dve ženy, boli to sestry a jedna z nich žila v Anglicku a tak hovorila anglicky... mali sme šťastie lebo nás navigovali... išli totiž tým istým smerom. Išli sme podchodom, ktorý vlastne bol ako blší trh, povedali nám, že je to veľmi nebezpečné a nech si davame pozor hlavne na tašky. Mali pravdu bolo tam veľa divných ľudí. Povedali nám nasledujte trolejbusové linie a prídete tam, akurát, že my sme tam žiadny trolejbus nenašli, potom sme stretli jedného mladého chalana, kt. hovoril anglicky a ten nás navigoval a dokonca išiel za nami, aby sa uistil, že zabočíme do správnej ulice. No nie je zlatý. Sultanahmed... je otvorený pre verejnosť, len keď nie sú bohoslužby.
Na jednom mieste sú 3 mešity...na
koniec sme našli tú pravú.
POKYNY AKO SA SPRÁVAŤ PRE CUDZINCOV:

- nerušiť ľudí, keď sa modlia-nevstupovať do priestoru, kde sa m
odlia -ženy musia mať zahalené vlasy -nemôžu mať výstrih alebo sukne -používať vchod pre návštevy -nevstupovať v topánkach -byť ticho - nefotiť počas bohoslužby ľudí, ktorí sa modlia.
Moje postrehy:
- Ľudia, ktorí sa idú modliť sa najskôr idú umyť
-v mešitách sú všade na zemi koberce.
-pred vchodom Vám dajú tašku na
topánky a ženách plachtu aby sa zahalili
-takže sa zo mňa stala moslimka na 45 min - pripadala som si ako stará mama...
-mešita je rozdelená na dve oddelenia na modlenie a to pre ženy a pre mužov - pre mužov v predu a ženy majú miesta v zadu-to preto, aby nerozptyľovali mužov, keď sa idú modliť.
-majú vzvláštne zvyky....!!!!!

Ja som chcela ešte ísť do Hagia Sofia - kde sa platí vstupné 20 tl.
- je to vlastne múz
eum - kde sa stretli dve náboženstvá a to: Moslimské a Kresťanské.
-ale zatvárajú ho o 17.30 a tak sme to nevideli.
Išli sme na večeru, kde som si dal
a typické turecké Syrové Pide mňaaam.
Okolo 18. sme sa stretli s Erayom -Nacibov kamarát, ktorého spoznal v Indii na stáži. Eray nás zobral do Taximu a išli sme na pivko do našeho obľúbeného baru.
Odtiaľ nás odprevadil až do Haremu.




13 de febrero de 2010

Si por fin ha llegado el momento, pensé. Voy a hacer el turismo en Estanbul por fin después de 4 meses, aunque ya estuve allí como 3 veces, pero siempre fuimos al mismo sitio a Taxim. Sobre la 1 pm fuimos a la estación de trenes en Izmit. Al principio teníamos que ir 5-6 personas pero al final fuimos solo Nacib y yo.
-Viajar en el tren x Turquía en general es más barato que el autobús... y el viaje al
Estanbul asiático cuesta 4,5tl estudiante y el bus cuesta 12tl. En Eslovaquia el bus es más barato que el tren. Tren dura más que 2 horas Izmit-Estanbul. Esta vez tuvimos suerte con los asientos. Después de 2 horas llegamos al Estanbul donde perdimos el trayecto. El viaje en 25 minutos el barco es más grande en comparación al que sale de Harem. Hacía buen tiempo aunque cuando íbamos en el tren llovía igual que siempre cuando me voy a Estanbul. No tuvimos exactamente la idea como llegar La Mezquita Azul (Sultanahmet)... así que tuvimos suerte que encontramos a 2 mujeres (hermanas) y una de ellas hablaba inglés y nos guiaran porque iban por el mismo camino. Pasamos un mercado y nos dijeron que este es super peligroso xq hay muchos ladrones y tenían razón había muchas personas raras allí. Las señoras nos dijeron que tenemos que seguir las vías de tranvía y llegaremos, el problema era que no vimos ningunas, nos encontramos con un chico que hablaba inglés y no guió y nos siguió hasta que tomamos el camino adecuado.
La Mezquita Azul (Sultanahmet)
- esta abierto para público cuando no hay oraciones.
-En el camino habían tres mezquitas - en fin encontramos la nuestra.
INDICACIONES PARA EXTRANJEROS:
-no molestéis a los que están rezando
-no entréis a los sitios, donde la gente está rezando
-las mujeres se tienen que cubrir la cabeza
-no pueden llevar la camisa con el decolte y tampoco la falda
-usar la entrada para las visitas
-quitarse los zapatos antes de entrar a la mezquita
-estar en silencio
-prohibido a tomar las fotos durante la oraciones a la gente que está rezando.

Mis observaciones:
-la gente que viene a rezar antes de entrar a la mezquita se lavan
-los suelos de todas mezquitas están cubiertos con alfombras
-en la entrada os dan la bolsa para los zapatos y tb. a las chicas/señoras una manta para cubrirse
-así que me convertí en una chica musulmana para 45 minutos - me parecía una señora mayor
-en la mezquita hay dos sitios diferentes para rezar y uno es para hombres en frente y otro para las mujeres atrás
-es que cuando los hombre van a rezar, las mujeres no les pueden distraer
-tienen unos costumbres super raros...!!!
Yo quería ir a ver tb. Hagía Sofía - es un museo donde se mezclan 2 religiones diferentes: Musulmán y Católico - la entrada vale 20 liras turcas.
-pero como es un museo lo cierran a las cinco y media pm.
-Fuimos a cenar a un restaurante donde comí el típico Pide turco de queso yamii. (Peynir Pide)
Sobre las seis nos encontramos con el amigo de Nacib, el que conoció en India se llama Eray -nos llevó a nuestro bar favorito de Rock.
- de allí nos acompañó hasta Harem.





štvrtok 4. februára 2010

Dlhý týždeň/La semana larga




20. januara 2010 Povolenie na pobyt


Po tyzdni som konecne isla na policiu po moje povolenie na pobyt. Prisla som okolo jednej do aiesec officu, ako sme sa dohodli s Batu. Aby ste boli v obraze aiesecari v Izmit Kocaelli

su asi najneorganizavanejsi ludia akých som kedy videla. Ja som prisla na cas...kedze som prave dievca zo slovenska, kde je dochvilnost dolezita, privítali ma neznáme tvare. Co ma vzdy prekvapi, ked vstúpim do aiesec officu je to ze kazdy raz su tam ini ludia. Taka mala pikoska teda rozdiel medzi slovenskym a tureckym aiesecom – ten turecky bol zriadení vladou pre studentov, u nas je to vlastne opacne, zriadili ho studenti ale schvalila ho vlada.

Ok pokracujem...kdeze som to prestala aha ok... vzdy tam stretnem novych ludi. A ako vzdy vsetci sedeli na stolickach a robili na pocitacoch, niekedy mi to pripada ako internet cafe, nie ako aiesec Office. Opytala som, ci vobec vedia o tom, ze má ist niekto so mnou na policiu. Prihlasil sa jeden chalan, ktorý sa vola Burak – jeho meno mi pripadalo komicke, teda ked som si ho počeštila (cize tzv. arašid). Nakoniec isli so mnou dvaja chalani akurat, ze meno toho druheho som si nezapamatala. No bola to dost zabavna dvojica:D Jeden malý a druhý velký. Boli sme ako trojica: dlhy, siroky (cize ja) a bystrozraky:D Inak policia pre cudzincov sa nachádza v mestecku Derince, čo je asi pol hodka autobusom od Izmitu. Konecne som mala aj ja modru knizocku. Akurat mala jedinu chybicku krasy, ale na to som prisla az ked som bola doma. Spravili zo mna obyvatelku Slovinska, takze sa zo mna smejú, ze som fake slovak girl. Na ziskanie pobytu v Turecku potrebujete, keby ste náhodou moji citatelia sa chystali na stazi do Turecka, nezabudnite si na cestu pribalit:

- 4 fotky pasoveho formátu

- 140 tureckych lir - je to brutalne drahe

- a samozrejme pas

- plus potvrdenie, ktore vam da aiesec o tom ze ste stazista, aj ked v mojom pripade uz ukoncení student vas zapíšu, ze ste studentom.

- A este nejakého tlmocnika, co je tiez nejaky aiesecar, lebo ako v kazdej krajine policajti nevedia cudzie jazyky.


21. januara 2010 Show pre rodičov


Po dlhom case sa opat ozyvam, mám nejaké resty takze sem s nimi. Stvrtok normálny pracovný den ako kazdy iny, no akurat vecer bola tak trosku zmena. Vecer sme mali konecne show pre rodicov, ktorú sme pripravovali asi mesiac. Takze som bola rada, ze to budem mat konecne za sebou aj ked som bola nervozna ako to vsetko dopadne a ako vzdy som nemala ani presne informácie co sa vlastne bude diat. Prisiel vecer 17.00 kedy sme sa vsetci nahrnuli do triedy a pomahali obliekat nase male hviezdy. Kedze ich je takmer 20 tak sme na tom podielali az tri. Ledva sme to stihli na cas. Rodicia uz netrpezlivo cakali na svoje ratolesti... co si pre nich pripravili. Bola som trosku nervozna, ked sme cakali pred dverami na hudbu, ktora znamela, že nasa show zacina. Predstavenie sme mali v nasej telocvicni. A bolo to tu... hudba zacala a mi sme zacali tancovat:D prvy tanec bol Chu chu va.... a druhy bol veo veo.

Akonahle som bola na parkete, tak moja nervozita opadla... mi to pripomenulo stare casy, ked som pracovala ako animatorka. Po nasom vystupení, mali predstavenie stvorocni, jooj ale boli chutnucki boli oblecení ako trpaslici. Cela show trvala asi 45 minut. Po predstavení sme sa este rozpravali s rodicmi.... a ich reakcia teda dvoch co som sa s nimi rozpravala mi povedali to iste :D „Pekne deti sa snazili ta napodobnovat“ Vecer som stravila pripravou na Global Village. Dokonca som spravila moj prvý film v zivote,ktorý môžete vidieť na nasledujúcej stránke.

http://picasaweb.google.es/gabriela.gembalova/TurquiaFotos#slideshow/5434506527398108034

Fotky z show pre rodičov najdete na nasledujúcej stranke... pretože sa mi nedajú pridat fotky fnuk

http://cid-0a9448ab1c9445ed.skydrive.live.com/browse.aspx/Predstavenie%20pre%20rodicov%20El%20show%20para%20los%20padres


22. januára 2010 Global village + druhá show pre rodicov


Global village fotky tu:

http://cid-0a9448ab1c9445ed.skydrive.live.com/browse.aspx/Global%20village%20v%20turecku%20Global%20Village%20en%20Turquia


Joj ake stresy som mala, lebo vo stvrtok sa rozpravali aiseca

ri s mojou sefkou, iba po tom co ona im vdaka mojej iniciative zavolala. Samozrejme o nicom nevedela. Aj ked v stredu mi tvrdili, že je to vsetko dohodnute. No dohodli sa tak, ze rano pojdem na dve hodiny do prace o 12 pojdem na global village a potom sa vratim na show spat do prace. No nastastie plány sa zmenili samozrejme iba vdaka mne.

V piatok rano este predtym,nez som mala ist do prace som sa rozpravala s Batum o tom, ze je to o drzku cestovat hore a dole cely den a tak som mu povedala, ze nech zavola este raz sefke, inak na global village nejdem, to bolo asi 10 minut pred tym, nez ma mal vyzdvihnut autobus. Samozrejme sefka o takom case nedvihala telefon, noo aj tak som nesla do prace na ich zodpovednost a na miesto toho som isla do officu. V Office uz bolo dost ludi, akurat zo stazistov tam bola este len Anamaria (Kolombia), Pavit (India) a potom este Will (Novy Zeland) a jedna holka z Grecka, ktorej men

o si nepamatam. Neskor dosli este Aleja, Lina (Kolombia), Karishma (Novy Zeland) a este dalsia holka z


Indie a samozrejme ja ako zastupkyna Slovenska. Ja som bola asi najlepsie pripravena na global village, vzhladom na to, ze niektorí ani nevedeli, co to vlastne je:D No mna nastastie aiesecari na Slovensko na to pripravili, ze si mam zobrat nejake letaky, a ine veci na prezentaciu Slovenska. Okolo 11 am sme vyrazili na miesto kde sa to vsetko malo konat. Bolo to asi 15 minut busom od centra v nejakej zakladnej skole. Bolo nás tak vela, ze sme sa nevosli do jedneho zeleneho minibusu. Miesto, kde sa to konalo bol vlastne ministadion alebo telocvicna... kde mal kazdy pripravený obrovský stol. Naladicka bola supis... pripravili sme si stoly, teda kazdy si ho pripravil v ramci svojich veci, ktoré si doniesol. Najlepsie boli asi pripravení turci... mnaam dobrotky od vymyslu sveta (baklava, cikkofte, pismanye a ine turecke dobrotky....). Tancovali sa rozne aiesec tance ako“ tunak, tunak“a ine, ja som zapojila asi do dvoch. Potom sa zacala global village. Najskor isla Kolombia a potom Slovensko... dostala som mikrofon. Mala som dve prezentacie – jeden spot o Slovensku a potom moju vlastnu „Slovensko mojimi ocami“ no pri tej nastali male technicke problemy, no nakoniec to vsetko dobre dopadlo... aj sa mi to zdalo kratke. :D kazdy mal totiz 5 minut na prezentaciu. Po slovensku nasledovali dalsie krajiny, Novy Zeland, India a Grecko. Ked sme uz vsetci odprezentovali svoju krajinu, deckam na zakladnej skole tak potom sme sa isli fotit...Velka spolocna fotka do novin... no skoda ze tie noviny sa ku mne asi nedostanu.

A ako na ukoncenie global village este kazdy jeden stol dostal tlmocnika... lebo decka sa presuvali od stola k stolu aby sa dozvedeli este viac informacii o kazdej krajine a mohli sa opytat na co len chceli. Bolo to super... decka boli fascinovane, hlavne nasim rapkacom... a tym, ze to bol práve slovak, ktorý prvy vynasiel padak... okrem inych veci. A samozrejme im strasne chutili slovenske tycinky. Samozrejme som velakrat pocula, ano Slovinsko....Ja som bola ako posledny stol, kde bolo najviac ludi... takze to mozem skonstatovat bola to super skusenost... a bola som v tej chvilu hrda na to ze som z malej velkej krajiny, zo Slovenska.

Aby som este nezabudla, kym sme cakali na global village nez zacne, tak zacalo snezit... niektorí ludia, v zivote nevideli sneh a tak sa z toho tesili ako male deti... Aleja, Lina, Anamaria a Pavit...

Po skoncení sme isli spat do centra a ja som isla na autobus... noo to som nevedela, ze zelene a biele autobusy chodia inym smerom aj ked maju to iste cislo na okne. A ja som samozrejme nasadla do toho nespravneho...ktory ma zaviezol do ineho mesta... a ja kedze som bola uplne grogy som si to vsimla az neskor.... A tak som sa dostala do mestecka Cartepe... noo a tak som sa musela vratit, a to este k tomu brutalne snezilo, a zobrat zelený autobus do prace. Dostala som sa do skolky okolo 17.00 takze akurat na to aby som videla moje deti ako spievaju pesnicku, „chiquitita“ a „do re mi“, ktoré sme tak dlho nacvicovali.

Po skoncení predstavenia som isla rovno na autobus do Gebze, kde ma cakali Aleja a Nacib.


23 a 24. januara 2010 Ako sme stavali snehuliaka alebo gulovacka v Turecku


Celu sobotu snezilo, a bola riadna zima na Turecko... Ako vzdy sme mali branch noo tentokrat sme mali jedlo co som uz nemala straaasne dlho a to palacinky pripravené podla tunizskeho sposobu, mnaaam. Este ked si teraz na to spomeniem, tak sa mi slinky zbiehaju. No v kazdom pripade palacinky sme piekli dlhsie ako sme ich jedli ako vzdy. Nacib isiel vyzdvihnut Natalyu, dalsia stazistka, ktorá pracuje v Gebze v nejakej firme. Natalya je z Ruska. Ked prisli dali sme si spolocny branch. A cakali sme na Oskara kym pride z prace, lebo sme si mysleli, ze pojdeme do Istambulu vsetci spolu autom. No Oska dosiel s tym, ze most do europskej casti je uzavrety kvoli zlému pocasiu, hrozne totiz snezilo cely den a Turecko nie je na taketo nieco pripravene, takze mali pohotovostny stav. Auta sa smýkali, a bolo vela dopravných nehod ten wknd. A tak sme sa rozhodli, ze aspon pojdeme niekam na kavu v Gebze. Po ceste do kaviarne sme sa gulovali:D bolo to uzastne ako keby som bola doma... „toto mi chybalo“, pomyslela som si. Dokonca niektori blazni sa smykali na detskych preliezackach:D Do kaviarne sme dosli biely ako snehuliaci...Bolo supis dali sme si cajik a kukali sme spravy... a kecali. Natalya potom isla domov aj ked sme jej hovorili, aby ostala na noc a tak sme ju boli odkopnut k autobusu a pokracovali sme v gulovacke:D a robili sme anjelikov. Ked sme dosli domov mali sme veceru a domáce kino:D teda iba ja som jedina dopozerala film.

V nedelu po ranajkach sme sa vybrali stavat snehuliaka, Oska s nami nesiel, lebo musel sa pripravovat na cestu do Rumunska. Tak sme isli len ja, Nacib a Aleja. Povodne sme mali v plane robit len malickeho snehuliacika:D Z domu sme si zobrali pomocky na stavanie, mrkvu na nos, olivy na oci a usta a moju ciapku so slovenskym znakom a Nacibov aiesec šál.

Pre nich dvoch to bolo po prvykrat co kedy stavali snehuliaka... Tesili sme sa z toho ako male deti. Ked uz bol snehuliak postaveny tak sme ho ozdobili, a dokonca sme mu nasli umelu flasu.

Takze sme z neho spravili opitého slovensko – aiesekarskeho snehuliaka, ktorý bol postavený troma ludmi z troch roznych kontinentov Nacib (Afrika), Aleja (Amerika) a Ja (Europa) a postavený na stvrtom kontinente v Ázii. Spravili sme kopec fotiek, ktoré si mozete pozriet na mojom blogu a dokonca sme sa este potom gulovali. No uz davno som sa tak dobre nezabavila v zime. Totiz kedze u nas je sneh nieco bezne... uz to neberieme, ze je to nieco vynimocne a uz clovek zabudol ake to moze byt krasne mat radost. Kristy ak budes toto citat... tak vidis Slovensko som na gulovacku nepotrebovala. No najlepsie bolo ked som vecer prisla spat do Izmitu, tam to vyzeralo ako keby cely wknd prsalo a nie snezilo...


20 de enero de 2010 El permiso de residencia


Después de una semana por fin fui a la policía por mi permiso de residencia. A la una llegue a la oficina aiesec, según quedamos con Batu. Os voy a decir que los aiesers de Izmit Kocaelli son unas personas los más desorganizadas que vi en mi vida. Llegué a tiempo... como soy de Eslovaquia, donde la puntualidad es importante, estaban allí las personas desconocidas. Eso me sorprende siempre cuando piso la oficina de aiesec... cada vez hay allí personas diferentes. Ahora os aclaro un poco la diferencia entre el aiesec eslovaco y el turco – el aiesec turco fue creado por gobierno para los estudiantes, en Eslovaquia era al revés, lo crearon estudiantes y lo aprobó el gobierno.

Vale... asi que continuo, donde he parado ay si... siempre encuentro en la oficina las personas nuevas. Lo de siempre todos estaban sentados y trabajaban en los ordenadores, a veces me parece como el internet cafe, no como la oficina de aiesec. Les pregunte si sabian, que me iba a llevar a la policia. Un chico me dijo que el, se llamaba Burak – su nombre me parecia muy comico cuando lo traduci al checo (asi que se llamaba cacahuete). Al final fuimos tres, dos chicos pero el nombre del segundo no me acuerdo. Eran una pareja muy comica:D Uno pequeno y otro grande. Eramos una compania: el alto, ancho (yo) y clarividente (el chico alto):D como del cuento. La policia para los extranjeros se encuentra en la ciudad Derince, que esta a media hora de Izmit en el autobus. Por fin tb yo tuve mi libreta azul. Solo tenía un fallo de belleza, pero de eso me entere cuando ya estaba en casa. Me hicieron el habitante de Eslovenia, asi que mis amigos se están riendo de mi que soy fake slovak girl. Para obtener la residencia en Turquía necesitais, así mis lectores os suplico si estais pensando iros a Turquía para hacer el intercambio, no os olvideis a traer:

- 4 fotos de tamano de pasaporte

- 140 liras turcas – esta super caro

- Por supuesto el pasaporte

- Mas la justificacion, la que os dan de la oficina de aiesec diciendo que sois pasante, y en mi caso ya no soy estudiante, pero os escriban que sois estudiante.

- Tb necesitaís un interprete, que es normalmente una persona de aiesec, porque como en todos los países aquí los policias tampoco hablan idiomas extranjeras.


21 de enero de 2010 El show para los papas


Os escribo después de mucho tiempo, así que os debo algunas informaciones... y os los voy a conceder ahora. Jueves el día normal de trabajo igual que todos, solo por la tarde había un poco de cambio. Tuvimos por la el show para los papas, el que preparamos casi un mes. Así que era contenta, que por fin todo se terminara, estaba un poco nerviosa como saldrá todo, igual que siempre no tuve las informaciones exactas que iba a ocurrir. Llegó la tarde 5 pm, cuando todos entramos en la clase y ayudamos a vestir nuestra pequeñas estrellas. Como había casi 20 ninos, les vestimos tres profesoras. Casi no lo hicimos a tiempo. Los papas ya era impaciente a ver sus queridos ninos....que es lo que han preparado para ellos. Estaba nerviosa un poco, cuando esperamos a la senal de la música, lo que significaba que el nuestro show empieza. El show se celebraba en nuestra sala. Por fin ya empezó todo... la música empezó a sonar y nosotros empezamos a bailar:D el primer baile Chu chu va... y el segundo el veo veo. Nada mas estar en el andamio ya no estaba nerviosa.... eso me recordaba de los tiempos cuando trabaje de animadora. Después de nuestro show... le tocaba a los nenes de cuatro anos... ay que ricos que estaban vestidos como enanitos. Todo el show duró mas o menos 45 minutos. Después del show hablamos con los padres... y su reacción era... de los dos con los que hablé me dijeron lo mismo:D „bonito, los ninos intentaron a imitarte“. La tarde pase preparándose para Global Village. Incluso hice mi primera pelicula, la que podeis ver en la siguiente pagina:D

http://picasaweb.google.es/gabriela.gembalova/TurquiaFotos#slideshow/5434506527398108034


Las fotos del show para los papas se pueden ver en la siguiente pagina, no se porque no puedo añadir las fotos aquí...

http://cid-0a9448ab1c9445ed.skydrive.live.com/browse.aspx/Predstavenie%20pre%20rodicov%20El%20show%20para%20los%20padres


22 de enero 2010 El Global village + el segundo show para los papas


Fotos de Global village podéis ver aquí:


http://cid-0a9448ab1c9445ed.skydrive.live.com/browse.aspx/Global%20village%20v%20turecku%20Global%20Village%20en%20Turquia


Ay que situacion tan estresante, porque el jueves los aiesecers hablaron con mi jefa solo cuando les llamo ella después que se lo dije. Por supuesto ella no sabia nada. Aunque el miercoles me dijeron que todo estaba listo. El plan era que por la manana ire a trabajar para dos horas y a las 12 ire a Global Village y despues otra vez volvere a trabajo para el show. Pero por suerte los planes cambiaron. El viernes por la manana antes que me iba a trabajar hable con Batu, sobre eso que seria una locura viajar pa arriba y pa abajo asi que le dije que llamara a mi jefa de nuevo, si no, no voy al Global village... eso era como diez minutos antes que vendria mi autobus. La jefa por supuesto no cogia el telefono a esa hora... pero no fui a trabajar sino a la oficina de aiesec. En la oficina habia mucha gente pero de los interns estaban solo alli Anamaria (Colombia), Pavit (India), y Will (Nueva Zelanda) y otra chica de Grecia, cual nombre no me acuerdo. Luego llegaron otros Aleja, Lina (Colombia), Karishma (Nueva Zelanda) y otra chica de India y por supuesto yo como la presentadora de Eslovaquia. La unica bien preparada para Global village era yo porque algunos ni siquiera tenian idea que es GV:D Pues yo tuve suerte porque los aiesecers en Eslovaquia me prepararon para eso... asi que traje algunas folletos u otras cosas para la presentacion de mi país. Sobre las once llegamos al sitio donde se celebraba todo. Viajamos 15 minutos en el autobus del centro a una escuela primaria. Habia tantas personas que no entramos todos a un minibus verde. El lugar donde se todo celebraba era miniestadio o gymnasio... donde habia mesas grandes para cada país. El atmosfera era super agradable... preparamos nuestras mesas, claro cada uno segun las cosas que se trajo. La mesa turca era la mejor preparada... ay que cosas tan ricas tenian (baklava, cikkofte, pismanye, dolma (el arroz envuelto en las hojas de uvas) u otras cosas ricas turcas...). Bailamos varios bailes de aiesec... como ej. „Tunak, Tunak“ u otros, participe en dos. Después empezó el global village. El primer país presentado era Colombia y después Eslovaquia... me dieron el microfono. Me prepare dos presentaciones – un spot sobre Eslovaquia oficial y la mia „Eslovaquia con mis propios ojos“ pero con la segunda tuvimos problemas tecnicas... pero al final todo salio bien...cada uno tenia 5 minutos para la presentacion de su pais. Después de mi país les tocaba a otros países como Nueva Zelanda, India y Grecia. Después de presentar todos los países nos hicieron fotos... un foto grande de todos para el periódico... ay que pena que nunca lo voy a ver.Y para terminarlo todo cada mesa recibio un interprete... porque los ninos pasaban de mesa a mesa para averiguar mas informaciones sobre cada país, podian preguntar lo que querían. Me lo pase muy bien... a los ninos les gusto el nuestro Rapkác (que es un aparato que hace mucho ruido, se usaba hace mucho tiempo en mi pais para llamar la gente a comer) y tb cuando se enteraron que el hombre que invento el paracaídas era eslovaco... entre otras cosas.Y por supuesto les gustaron los pallilos eslovacos. Como siempre oí muchas veces si Eslovenia... Mi mesa era la ultima donde se quedaron muchas personas... asi que puedo decir que todo GV era un exito y estaba orgullosa que vengo de un país pequeno grande, de Eslovaquia. Para que no se me olvida... mientras estabamos esperando para el GV empezo a nevar... algunas personas no han visto nunca en su vida la nieve... asi que estaban contentos como los ninos pequenos... Aleja, Lina, Anamaria y Pavit...

Cuando se termino todo volvimos al centro y yo fui a tomar el autobus... pero no sabia que los autobuses verdes y blancos van a las direcciones diferentes aunque tienen el mismo numero. Yo por supuesto tome el autobus equivocado... el cual me llevo a otra ciudad... por estar super cansada no me di cuenta.... llegué al ciudad Cartepe... asi que tuve que volver. Hacía muchisimo nieve y tuve que tomar el autobus al trabajo. Llegué a la guarderia a las 5, tuve tiempo para ver mis nenes como cantaban las canciones „chiquita de abba“ y „do re mi“ de musical Sound of Music. Después de todo fui al Gebze donde me esperaban Aleja y Nacib.


23 y 24 de enero de 2010 Como hicimos el muneco de nieve o la pelea de nieve en Turquía


Todo el sabado estaba nevando y hacía muchisimo frio para Turquía... Igual de siempre tuvimos branch pero esta vez comimos lo que no comí desde hace mucho tiempo y eso eran „Frisuelos“ o los „Crepes“ a la tunis, yamiiii. Hasta ahora cuando lo pienso se me hace la boca agua. Nacib se fue a recoger Natalya otra intern que trabaja en Gebze en una compania. Natalya es rusa. Cuando llegaron tuvimos todos juntos el branch. Esperamos hasta que llegue Oska de trabajo, porque creíamos que vayamos al Estambul todos juntos en el coche. Pero cuando vino Oska, nos dijo que el puente en la parte europea de Estambul esta cerrado por la causa de nieve... como estaba nevando todo el día y ellos aquí no estan preparadas para este tipo de nevadas. Los coches estaban resbalando y ese fin de habia muchos accidentes de coche. Asi que fuimos a tomar cafe alli en Gebze. Por el camino a la cafetería tuvimos la pelea de nieve:D ay me encanto me sentia como si estuviera en mi país... „Como lo echaba de menos“, pense. Algunos de nosotros se fueron a los columpios:D A la cafeteria llegamos blancos como los munecos de nieve...Lo pasamos muy bien tomando los tes y viendo las noticias... y hablando. Natalya luego se fue a casa... aunque le dijimos que se quedaria con nosotros... pero ella no quería así que la acompanamos a la parada de autobuses y nosotros seguimos con la pelea de nieve:D e hicimos los angelitos en el suelo. Cuando llegamos a la casa cenamos y empezamos a ver la peli:D y yo era la única quien realmente la vio entera.

En domingo despues de desayuno fuimos a hacer el muneco de nieve, Oska no se fue con nosotros, porque tendría que preparse para el viaje a Romania. Así que fuimos los tres: Nacib, Aleja y Yo. Nuestro plan original era construir un muneco de nieve pequeno:D De la casa cogimos algunas cositas, la zanahoria para la nariz, las aceitunas para la boca y los ojos, mi gorra con el emblema eslovaco y la bufanda de aiesec de Nacib. Para ellos dos era por la primera vez que hicieron el muneco de nieve... Eramos como ninos pequenos. Cuando terminamos el muneco de nieve... le decoramos y le pusimos un botella. Así que construimos un muneco borracho, eslovaco de aiesec, el que fue hecho por tres personas de tres continentes diferentes Nacib (Africa), Aleja (America) y Yo (Europa) hecho en el cuarto continte en Asia. Sacamos muchisimas fotos, los cuales podeis ver en mi blog de fotos y tb tuvimos la pelea de nieve. Desde hace mucho tiempo que no me lo pase tan bien en el invierno. Porque como en mi país el nieve es algo normal... y a uno se olvida como es estar contento por la nieve...Kristy si leerás esto... vas a ver no necesitaba Eslovaquia para la pelea de nieve.