streda 30. decembra 2009

Vianoce v Turecku 24 decembra/ Navidad en Turquía24 de diciembre






Ani neviem kde začať teda, z ktorého konca. Vianoce – kazdemu krestanovi sa vybavi predstava strávenie dna doma s rodinou a pripravou stedrovecernej vecere, aby bolo na vecer vsetko pripravene. No tento rok to tak nebolo. Moje prvé Vianoce mimo domova som strávila v Turecku a pracovne. Vela ludí sa cudovalo, ze preco pracujem a ci sa v Turecku Vianoce neoslavuju. A tak Vám tak trosku vysvetlím situaciu. Turecko je moslimská krajina a tak to co vedia o Vianociach je iba to co sa dozvedia z americkych programov aj ked oni Vianoce oslavujú 1 januára co je zároven aj nový rok. Bola to pre mna divná predstava, ale uz som si zvykla.

Ráno som sa zobudila s divným pocitom prázdnoty a zároven s nechutou íst do práce. Fakt divný pocit isť do práce v tento den ale kedze povinnosti volali tak som sa tam rozhodla ist. Je to lepsie, ako byt ce den sama. Ako vzdy po mna prisiel sukromný autobus. V buse ma privitali usmievave tvare mojich studentov, ktoré hovorili sme radi, ze ta vidíme, a tak som sa na nich aj ja usmiala. Prvu osobu, ktorú som stretla bola Arzu profesorka prvákov a druhákov na základke. Sa ma pýtala, preco som taka smutná a tak som jej povedala moju prvu suvislu frazu po turecky „Bugun Mutlu noeller benim vatan –Dnes su Vianoce v mojej krajine“, sice neviem ci je to správne ale pochopila ma. Po ranajkách som mala prvú hodinu so sestrocným v triede Duygu, kedze som si fotila vianocnu výzdobu, tak sa ma pýtali, ze preco co sa deje.

Decka boli zlate dostala som vela objati od nich. V kazdej triede som si odfotila vianocnú vyzdobu, sice este nebola kompletná no aspon trosku mi to pripomenulo vianocnu atmosferu. Na hodine so stvorocnými to bolo take zlate, prisiel Serdar, lebo s deckami nacvicujeme program a tak im povedal, ze mám dnes Vianoce take boli zlate profky a dostala som od nich blahozelania. A najviac ma prekvapilo nieco odo mna chceli, ale kedze nevedia po anglicky tak si isli po slovník no práve vtedy prisiel Serdar a tak sa ma cez neho opytali, že ci by som im mohla nieco zaspievat, lebo so prvákmi a druhakmi nacvicujeme pesnicky a tak som im zaspievala kúsok z Chiquitity od abby. No ocividne sa im to pacilo :D:D lebo mi tlieskali bolo to mile. Ranné hodiny presli celkom rýchlo az som bola prekvapená. Na poobedných hodinách sme s deckami vymalovavali Santa Clausa. Decka boli celé natesene z toho, ze mozu malovat Baba Noel – co je Santa claus po turecky. Okolo tretej mi volala Lily zo Slovenska bolo to mile, aj som zabudla, že mi to slubila no riadne ma to potesilo, aj ked sme sa rozprávali len na chvilu, lebo ja som akurat mala hodinu. Na tej istej hodine, dosli decka zo zakladky a doniesli mi novorocné karty, ktoré pre mna vyrobili, bolo to zlate gesto. A ked som prisla na hodiny s prvakmi a druhákmi tak vsetci mi blahozelali Merrry Xmas –Vesele Vianoce. Ilaida (sefkina dcera) mi vyrobila vianocnu kartu. Kedze teraz nacvicujeme s deckami tie pesnicky, tak to preslo dost rychlo poobede a bol konecne cas ist domov. No Serdar, ktorý ma normalne berie domov musel odist, sice mi povedal, že sa vrati a vezme nás aj s Arzu a Pilar domov, tak som nesla na sukromny autobus. A potom sme sa dozvedeli, ze ideme domov pesko. No bola to zvlasna prechádzka, hlavne ked sme sa nejak nerozumeli ako vzdy a ocividne im Serdar povedal, aby ma odprevadili domov, aby som sa nestratila a tak sme peskovali a potom sme sa nejakym sposobom dohodli, ze ja si svoj domov najdem sama, nepotrebujem aby som isli, ocividne sa im ulavilo.

Domov som sa dostala asi po pol hodke bludenia... co mi v podstate ani nevadilo, lebo aj tak som nemala doma co robit. Sidlisko Yahya Kaptan je totiz obrovske a kým som nasla nasu bytovku mi to trvalo. Moja vianocná vecera pozostavala z prazenice, pretoze okrem vajicok sme doma nic nemali. A na znak Vianoc som si rozkrojila aspon jablcko a pustila som si vianocne koledy a cakala som kým nasi doveceraju a budeme sa moct rozprávat cez skype. Mali sme totiz naplanovanú skype konferenciu na 11pm mojho casu. No nakoniec sme sa rozpravali o 9pm. Bolo to super vsetkych pocut. Moji rodicia totiz travili Vianoce u sestry v Turanoch a este sa s nami spojila aj Tina z Belgicka.

No se por donde empezar. Navidad – para todos los cristianos el concepto de navidad es pasarlo en casa con la familia preparando la cena de navidad, y otras cosas para la noche. Pero este ano no era asi para mi. Mi primer Navidad fuera de la casa he pasado en Turquia trabajando. Muchas personas se extranaban porque estoy trabajando, y preguntaban porque no se celebra Navidad en Turquia. Asi que os lo describo un poco como es. Turquia es un pais musulman, y todo lo que saben sobre Navidad es de los programas americanas, aunque ellos celebran Navidad el primer de enero que es al mismo tiempo el ano nuevo. Era un concepto raro para mi al principio pero ya me he acostumbrado.

Me desperte con un sentimiento muy raro y al mismo tiempo muy vacía y tb con el disgusto de ir a trabajar. De verdad es muy raro ir a trabajar en este dia pero como tenia que hacerlo me fui. Seria mejor que quedarme solita en casa todo el dia. Lo de siempre llego el autobus privado por mi. En el autobus me recibieron las sonrisas de mis estudiantes, que decian estamos contentos por verte, asi que les devolvi tb la sonrisa. La primera persona que vi en la escuela era Arzu, la profesora de las primeras y segundas clases de primaria. Me preguntaba porque estoy tan triste y asi que le dije mi primera frase continua en el idioma turco „Bugun Mutlu noeller benim vatan – hoy es navidad en mi pais“, no estoy segura si la frase era correcta pero me entendio. Después del desayuno tuve la primera clase con los nenes de seis anos en la clase de Duygu, y como me estaba tomando las fotos de la decoracion navidena me preguntaba lo que me estaba pasando. Los nenes eran muy monos recibi muchos abrazos de ellos. En cada clase me tome fotos de la decoracion navidena, aunque no era completa me recordaba un poco el ambiente navideno. En la clase con los de cuatro anitos era muy mono, llego Serdar, porque estamos preparando el programa con los ninos para padres, y los dijo que hoy es Navidad en mi pais, las profes eran muy majas me dieron abrazos y me felicitaron. Pero lo que más me sorprendio era que querian algo de mi y por eso se fueron por el diccionario, pero en el mismo momento llego Serdar y asi me preguntaron que si podria cantarle algo y como estamos preparando con los nenes de primaria la cancion de Chiquitita de abba por eso le cante esa cancion. Les gusto:D:D porque estaban aplaudiendo. La clases de manana pasaron muy deprisa. En las clases de tarde estabamos coloreando el Santa Claus con los nenes. Los nenes estaban contento coloreando el Baba Noel – el Santa claus en turco. Sobre la stres me llamos Lily de Eslovaquia, se me habia olvidado que me prometio llamarme, aunque hablamos solo unos minutos porque tenia clase. En la misma clase entraron las chicas de primaria y me trajeron las cartas de ano nuevo que me hicieron. Cuando llegue a las clases de primaria todos me felicitaron Merry Xmas –Feliz Navidad. Ilaida (la hija de mi jefa) me hizo tb una carta de navidad. Como estamos ensenando para el programa las cancion la tarde paso muy de prisa y ya era tiempo de irme a la casa. Pero Serdar, el que normalmente me lleva a mi casa tuvo que irse, aunque me prometio que volvera por Arzu, Pilar y mi, asi que no tome el autobus privado. Después nos enteramos que vamos a la casa andando. Fue un paseo a la casa raro, porque no nos entendimos, parecia que Serdar les dijo que me llevaran a la casa, pero al final les dije me encontrare mi casa solita parecian contentas.

A la casa llegue despues de media hora perdiendome... lo que no me importaba, como tampoco tenia muchas cosas que hacer en mi casa. El barrio Yahya Kaptan es muy grande asi que tarde en encontrarme el edificio en que vivo. Mi cena de navidad era los huevos envueltos, como a parte de los huevos no tuvimos nada en la casa y como el simbolo de navidad me corte la manzana y escuchaba a los villancicos mientras esperaba cuando mis papas terminan de cenar y podemos hablar por el skype. Nos planeamos la conferencia por el skype para las 11 pm. Pero al final hablamos a las 9 pm. Era lo mejor de dia oirlos todos, como mis papas estaban pasando Navidad en la casa de mi hermana en Turany y tb hablamos con Tina de Belgica.

štvrtok 24. decembra 2009

Stretko s dalsími stazistami/Encuentro con otros Interns


Nedela 13. Decembra 2009
Bola nedeľa uz vecer,ked mi volala Julia, že co robim a aby som prisla do mesta na cas, lebo sa ideme konecne zoznamit s novým stazistom z Noveho Zelandu, ktorý sa vola Will. Stretli sme sa pred Mc donaldom ako vzdy. Ked som d
osla k Mc donaldu bola som prekvapená, kolko ludi sa tam zislo ved rec bola iba o jednom novom stazistovi. No boli tam este aj spolubyvajuce Liny a tiez nejaký dvaja ludia, ktorých som vobec nepoznala. Potom sa mi predstavili, boli to další stazisti teda vlasne neviem ci su to stazisti, volaju sa Met a Lisa a su z USA. Ucia anglictinu v American culture. Oni su uz v Turecku asi najdlhsie ako my dosli uz niekedy v auguste. Isli sme do ich oblubeného baru, no meno Vam nepoviem akurat viem ze sa nachadza presne vedla Baron baru. Bola sranda, kazdy rozpraval o tom co ho prekvapilo ci uz milo alebo ake zle zazitky mal v Turecko.Inak Will je z nás najmladsí má iba 19 rokov, riadne usko, prisiel iba na dva mesiace na rozvojovú staz. Bolo super dali sme si pivko a isli sme domkov. Zisli sme sa tam Ja (Slovensko), Julia (Ukraina), Met a Lisa (USA), Lina (Kolombia), Will (Novy Zeland) a Necib (Tunis).
Domingo 13 de Diciembre de 2009

Era domingo pero ya de tarde, cuando me llamo Julia, que es lo que hago y si podia venir a la ciudad, porque vamos a conocer un nuevo intern de Nueva Zelanda, que se llama Will. Como siempre nos encontramos frente al Mc donald lo de siempre. Cuando llegue al Mc Donald me quede flipando cuanta gente estaba alli, porque sabia que nos vamos a conocer la nueva persona. Pero estan alli tb las companeras del piso de Lina, y tb otras personas las que no conoci. Luego se introducieron, eran los otros interns, o la verdad que no estoy segura que si son interns, se llaman Met y
Lisa y son de EEUU. Dan clases en American culture. Ellos estan aqui el mas largo tiempo, llegaron en el agosto.. Fuimos a su bar favorito, cual nombre no me acuerdo, solo se que esta justo a lado del Baron bar. Me lo he pasado bien, cada uno conto lo que sorprendido en Turquia si de la manera buena o mala. Will es un chico mas joven de nosotros solo tienes 19 anos, que jovencito, solo vino para dos meses para internship de desarollo. Lo pasamos pipa tomamos la cerveza y fuimos a la casita. No encontramos Jo (Eslovaquia), Julia (Ucrania), Met y Lisa (EEUU), Lina (Colombia) Will (Nueva Zelanda) y Necib (Tunisia).

Salsa s Canan/ Salsa con Canan



Nedela 13. Decembra 2009

Okolo 11 rano ma zobudila sms-ka od Canan „dobre ranko okolo 1 tu bude taxi a ideme na hodinu Salsy“ no aspon som sa zobudila asi by som spala az do vecera:D Dala som si rychlu sprchu a ranajky a uz bola 1 hodina. Taxikár nás zobral do tanecneho centra. Bola som trosku nervozna, lebo som nikdy netancovala latinské tance. Cakali sme asi pol hodiny, lebo tam boli dve rozdielne triedy uplný zaciatocnici, co sme my a pokrocili. Takze sa cakalo na dalsieho profesora, ktorý dochadza z Istambulu. Ked dosiel, tak sme sa rozdelili na tie dve skupiny. My sme isli do inej triedy, kde nás ucil zakladne kroky, ako Mambo, Chacha, Sekula... a iné. Este tie základne kroky mi isli ale potom nás zacal ucit otocky, co mi uz neslo lebo moja koordinácia je trosku zla:D Otocky do prava a lava a ja som mala problemy s tym:DBolo nás tam asi 5 – 4 holky a jeden chalan. No bolo to supis sa mi to pacilo, len chudak profak bol zo mna hotovy:D lebo som sa vzdy tocila na opacnu stranu:D Po hodine salsy sme isli este na obed s Canan do restiky blízko, Marmarskeho mora, prístavu. Restika sa vola „Antik bar/pub“Je to sranda lebo ani Canan nehovori anglicky a ani ja turecky ale cez slovník sa vzdy dorozumieme. Inak vonku bolo hrozné pocasie skoro som odmrzla, ked sme vysli vonku. Tu je taký zvyk, že ludia chodia este po obede niekam na kávu a tak sme este isli s Canan na kávu do Dolphin nákupného centra. Ale predtym, nez sme isli na tu kávu Canan zabocila este do obchodu ja som si myslela, že si potrebuje nieco kupit a ona mi na to Gabi chcem ti nieco kúpit, aby si mala pamiatku na Turecko... strasne ma to prekvapilo a povedala mi ze si mozem vybrat co chcem... no ked som videla tie ceny az ma odhodilo. Nakoniec som si vybrala taky pekny zeleny svetrik. A konecne sme isli na kávu do Starbucks a domkov lebo som mala este pracu na pondelok pre decka, najst pesnicky a urobit si pripravu.


Domingo 13 de diciembre de 2009

Sobre las 11 de la manana me desperto un mensaje de Canan „buenos dias sobre la 1 viene taxi y nos vamos a la clase de Salsa“, que bien que me desperto porque me dormiria hasta la tarde :D Me tome una ducha rapida y desayune y ya era la una. El taxi nos llevo al centro de los bailes. Estaba un poco nerviosa, porque nunca he bailado los bailes latinos. Esperamos casi media hora, porque nos llegamos alli do clases diferentes los principiantes y los avanzados. Asi que esperamos al otro profesor, el que siempre viene del Estambul. Cuando llegó nos dividimos en dos grupos. Nosotros fuimos a otra clase donde nos ensenaban los pasos basicos de Mambo, Cha cha, Sekula u otros. Los pasos basicos los domino pero después nos empezo a ensenar los giros eso ya era un desastre porque mi coordinacion es muy mala:D Los giros a la derecha y a la izquierda ay que problemy tuve con eso:D Estabamos alli 5 personas -4 chicas y un chico. Pero me gusto mucho, pero el pobre profe ya estaba preocupado:D porque no podia aprenderlo y siempre estaba girando al otro lado.:D Despues de la Salsa fuimos a comer con Canan a un restaurante cerca, mar Marmara, al puerto. El restaurante se llama „Antik Bar/pub“ Lo mas divertido es porque Canan no habla ingles y yo no hablo turco y hablamos por el diccionario. Afuera hacia un tiempo horrible casi me congele cuando salimos del restaurante. Aqui tienen un costumbre que la gente se a va tomar el cafe afuera despues de comer asi que fuimos con Canan al centro comercial Dolphin. Pero antes de tomarnos el cafe Canan giro a una tienda, creia que quiere comprarse algo pero ella mi dijo „Gabi quiero comprarte algo, para tener el recuerdo de Turquia“...me sorprendió muchisimo con eso y me dijo que me puedo elegir lo que quiero...cuando vi esos precios joooo. Al final elegí un Jersey verde. Después fuimos a tomar cafe al starbuck y a la casa porque tenía trabajo que preparar para lunes para los nenes, encontrar canciones y hacer la preparacion.


Baron Bar


Tento týzden bol cely taký crazy bola som vonku asi každú noc, no dúfajme, ze sa mi to tak skoro nestane, lebo je to straaasne unavné. Práca a chodenie vonka to nie je dobrá kombinácia. Bol štvrtok po práci, Julia mi napísala, že ci by som k nej neprisla po práci, chce ma totiz predstavit jednému jej kamaratovi, ktorého stretla v Salamance a vecer sa majú stretnuť na drink a tak som po práci na chvílu isla domov aby som si odlozila veci a bezala som ku Julii. Isli sme do mesta a stretli sme sa s Duygu mojou kolegynou z prace a isli sme do Baron baru, vyzeralo to tam fakt dobre taky prijemny bar. Tam som sa spoznala este s dalsimi ludmi duygu susedom a jeho bratrancom. Okolo deviatej dosiel Bulent /kamarat Julie/ aj este s dalsim kamaratom. Bulent je prekladatel z anglictiny a ma este aj restiku, sympos chalan so super britskym prizvukom. Neskor dosli este dalsie moje dve kolegyne z prace Nurcan a Pilar. Hrala tam nazivo hudba... sme riadne vyblaznili, sice som nerozumela ani slovo ale aj tak bolo super. Julia odisla asi o desiatej, lebo na druhý den pracovala a tak som tam ostala iba ja jediný cudzinec v celom bare. Boli sme tam asi do jednej rana. Okolo pol noci tam zacali vsetci fajciť, lebo do polnoci je zakazané v baroch fajcit, bolo to ako keby vosla do udiarne. Okolo jednej sme odtial odisli, lebo bar sa zavieral a este sme si spravili malu prechádzku po nocnom uprsanom Izmite.
Esta semana era todo un poco loca, he salido casi cada noche, espero que eso no se repetir
a muy pronto porque cansa muchísimo. Trabajando y saliendo no es una combinacion buena para mi. Era el jueves después el trabajo, Julia me escribio que si podria venir a su casa despues del trabajo, que quiere presentarme un amigo suyo, el que conocio en Salamanca y esta noche se iban a a tomar algo. Asi que después de trabaja subí al piso solo para dejar las cosas y me fui a la casa de Julia. Fuimos al centro y allí nos encontramos con Duygu mi compañera de trabajo y fuimos al Baron bar, parecía un bar bonito y guay. Allí conocí otra gente el vecino de Duygu y su primo. Sobre las nueve llego Bulent /el amigo de Julia/ tb con su mejor amigo. Bulent es el traductor de ingles y tb tiene un restaurante, un chico simpático con un acento británico increíble. Luego llegaron otras dos compis de trabajo Nurcan y Pilar. Tocaron la música en vivo en el bar... lo hemos pasado muy bien, aunque no entendí ni una palabra, pero me gusto mucho. Julia se fue a casa sobre las diez porque al día siguiente trabajaba y así que estaba allí la única extranjera en todo el bar. Nos quedamos hasta la una de madrugada. Sobre la media noche todo el mundo empezó a fumar, porque hasta la media noche esta prohibido a fumar en los bares así que el aire estaba como en una chimenea. Sobre la una de la madrugada nos fuimos, pq iba a cenar el bar... pero antes de irnos a la casa paseamos un poco por el lluvioso Izmit.

pondelok 21. decembra 2009

Nočná mora v tureckej nemocnici/ La pesadilla en el hospital turco.

Takze po dlhom case sa opat ozývam, nejak mam toho v poslednom case velaJ

Utorok 1 decembra 2009

V utorok rano ako som sa dohodla s Kubim sme sa mali stretnut o 9 rano v Aiesec Office. Ako vzdy prisiel neskoro, v Office boli iba Batu, Kubi dosiel asi tak za pol hodky. Potom sme isli do statnej nemocnice ale bol to asi omyl storocia. Prisli sme do nemocnice, moj prvý dojem bol celkom dobry z vonku to vyzeralo ako normalna budova, nemalo to nic spolocne s nasimi komunistickymi nemocnicami, ale bohuzial to bol iba prvý mylny dojem. Aby ste boli v obraze tak Kubi, nemal absolutne sajnu ako co a kdeJ a tak sme isli na informácie. Moj problem bol v tom, že som mal cervené oci ako angorák a tak sme chceli ist na ocne, noo ale na informáciach nás poslali, do inej budovy, ktorá sa nachádzala tak trosku dalej a tak sme tam isli. Bolo tam tolko ludi, vyzeralo to ako keby tu nieco davali zadarmo. Prisli sme ku dalsim informáciam a tam nas poslali k takej zene, ktorá vypisovovala papiere teda mali sme ziskat kódy, bez ktorých sa doktor na vas ani nepozrie. No ked zistili ze som cudzinec, tak povedali, ze mam cakat lebo to bude na dlho, dala som jej pas a čakali sme. Potom ked sa pozrela na moje zdravotne poistenie, samozrejme to bol este problem, lebo to nebolo turecke poistenie. Ta zena sa naraz postavila a kdesi odisla aj s mojim pasom a poistkou a nechala tam vsetkych tých ludi stat, a vratila sa az za pol hodiny, tolko prijemnych pohladov som uz dávno nedostala:D ako vtedy, ktore vravela co do certa tu robis:D Teraz ked si na to spomeniem mi je smiesne ale vtedy mi to nebolo vsetko jedno. No slecna sa vratila po pol hodine s tym, ze moja poistka tu neplati, a ze ak chcem aby sa na mna doktor pozrel musim si si zaplatit prehliadku. A tak sme isli do pokladne, kde som zaplatila 15 tl iba za to aby sa doktor na mna pozrel a povedal, ze mam cervené oci a ze musim ist na ocne... Som sa ho opytala, ze ci mi da nieco na bolest oci a na chripku a on mi povedal, ze mi nic nemoze dat, lebo ak by som potom sa vratila do mojej krajiny a zomrela tam, tak by to bol ich problem. Opat nás potom poslali do tej prvej budovy, kde bolo ocne teda aspon si myslim a tam nam dali konecne ten „kod“, ktorý je velmi dolezity, lebo to znamena, ze si v systeme a ta mozu osetrit a tiez ta vypísu na tabulku pred ordináciou a ty vies, ze si na rade. Odtial nás poslali na rengen dutin, ze ci náhodou nemam nieco s nimi. Ale samozrejme pred tym, nez sme si mohli zobrat poradove cislo na rontgen som si musela ist zaplatit do pokladne dalsich 10 tl. Joj taka som bola nastvana, lebo neviem na co som platila poistenie vrrr. No ked som uz vsetko zaplatila, tak sme konecne dostali poradové cislo “153“ takze sme dve hodiny cakali, kým na nas prisiel rad vrrr. Okolo pol stvrtej sme sa konecne dostali na rad a zrengenovali mi konecne dutiny. Odtial sme isli opat k tomu lekarovi, ale on tam nebol, lebo si niekam odskocil a tak sme opat pockali. Som si pripadala, ako keby som mala lepru.. posielali nás od jednych dveri ku druhym. Pan doktor dosiel a poslal nás na ocne...no lenze ocne uz bolo v ten den zatvorene. A tak sme isli do aiesec officu, akurat som sa citila este horsie ako ranoL Potom mi poobede volal Serdar a pytal sa ma, že ako sa mavam a tak som mu povedala, co sa stalo a on mi povedal, ze ak chcem tak ma zoberie na druhý den do sukromnej nemocnice. V Office som stravila asi dve hodky, bolo tam strasne vela ludi, a takmer nikto z nich nerozpraval anglicky. Chalani ma zobrali obedovat...lebo som bola strasne hladna a samozrejme opat sa cudovali, ze preco som vegetarian. Potom sme isli spat do officu, a ked sa tam so mnou nikto nerozpraval, tak som isla domov.

Streda 2. decembra 2009

Rano mi niekto pisal sms-ku ze ako sa mavam ja som si myslela ze je to Serdar, ale neskor asi po tretej sms som zistila, ze si pisem s Canan, sefkou asi si viete predstavit v akom stave som bolaL No dohodli sme sa, že po mna prídu autom a pojdeme do súkromnej nemocnice. No prisli az za nejake dve hodky. No nebola som v stave racionálne rozmýšlať. Takze ani presne neviem, do ktorej nemocnice ma to zobrali, akurat si pamatam ze to bolo v centre Izmitu. Posadili ma na stolicku a oni isli s mojim pasom ku informáciam, ja som im zabudla dat moju karticku poistenca. Potom mi povedal Serdar, že šéf to zaplatil. Doktor ma skontroloval a dal mi lieky a ak si dobre spomínam mi hovoril, že bol na nejakej konferencii lekarov v Bratislave a tak bol prekvapený, že čo robím v Turecku. Nariadil mi 4-5 dní liečenia doma s tým, že nemám vychádzať z postele.Cakala som dokopy nejakych 30 minút a bola som na rade. Po ceste domov sme sa zastavili ešte po moje lieky, ktoré tiež zaplatil môj šéf. Najviac čo ma prekvapilo bolo to, že v aute sa ma pýtali, že či mam doma nejaké ovocie, lebo na chripku sú najlepsie vitamíny „áno niečo máme doma“ som povedala a tak šef zabočil ku prvému supermarketu po ceste a kupil mi 4 tašky ovocia a keď som to chcela platit tak mi povedal, že to si vyhoď z hlavy.

Os escribo de nuevo despues de largo tiempo, es que los ultimos dias no tengo mucho tiempo.

Martes 1 de diciembre de 2009

El martes he quedado con Kubi que nos encontramos a la nueve de la manana en la oficina de Aiesec. Como siempre lleguo tarde, y en la oficina estaba solo Batu, Kubi lleguo media hora mas tarde. Despues fuimos al hospital publico, pero creo que eso era error enorme. Llegamos al hospital, mi primera impresion era bastante bueno de fuera pareci como un edificio normal, no tenia nada que ver con nuestros hospitales comunistas, pero por desgracia mi primera impresion era equivocada. Para que os enterais de todo Kubi no tenia ni idea donde ir y que hacer asi que fuimos a las informaciones. Mi problema grave era que tenia ojos muy rojos y me dolian muchisimo y por eso queriamos ir al oculista, pero en la informaciones nos mandaron al otro edificio, el que esta solo a la esquina del otro. Alli habia tanta gente parecia como si estaban regalando algo. Fuimos a la otras informaciones y de alli nos mandaron a un senora, la que estaba rellenando las aplicaciones en el ordenador y alli nos deberian dar los codigos, sin ellos el doctor ni siquiera te atende. Cuando se enteraron de que soy extranjera, nos dijeron que tendremos que esperar porque mis papeles tardaran en rellenar, le di mi pasaporte y mi papelito de seguro y esparamos. Cuando se miro a mi papel de seguro era un problema porque era extranjero no turco. De repente la chica se levanto y se fue a algún sitio con mi pasaporte, y dejo toda las personas allí esperando y volvió en media hora, tanta miradas tan „bonitas“no he recibido en mi vida:D que decían que cono estas haciendo aquí:D Ahora cuando lo recuerdo me hace gracia pero en ese dia no era una situación agradable. La chica llego después de media hora y me dijo que no pueden aceptar mi seguro, y si quiero que me atienda el medico, tengo que pagar la examinacion. Así que fuimos a la caja, donde pagué 15 liras turcas, solo para que el medico me miro y me dijo si tienes ojos rojos y que tengo que ir al oculista... le he preguntado que si podría darme algo para el dolor de mis ojos y para la gripe y me dijo que no me puede dar nada, porque si vuelvo a mi país y me moriría tendrían problemas. Otra vez nos mandaron al primer edificio, donde era oculista y allí por fin me dieron esos „código“ el que es muy importante, porque eso significa es que estas en el sistema y te pueden atender y tb poner tu nombre la placa encima de la puerta y uno sabe que le toca a entrar. De allí nos mandaron al radiografía de mis senos para nasales que si no tengo problema allí. Pero otra vez antes de radiografiar tuve que pagar otra vez 10 liras turcas. Ay que furiosa que estaba, porque no se porque he pagado el seguro ayyyyyyyyyyy. Por fin cuando ya pague, nos dieron el numerito „153“ así que tuve que esperar dos horas, hasta que me toco. Sobre las tres y media por llego mi torno. De allí fuimos otra vez al medico pero el no estaba allí, se fue a algún sitio así que nos toco otra vez a esperar. Me parecia como si tuviera lepra...nos mandaban de una puerta a la otra. El senor medico llego y nos mando al oculista.... pero el ya no estaba allí. Así que fuimos a la oficina de aiesec, me senti aun peor que por la manana. Por la tarde me llamo Serdar por preguntar como estaba y le dije lo que paso y el me dijo que me llevaría al hospital privado al día siguiente. En la oficina pasé como dos horas, había muchísima gente, pero casi nadie hablaba ingles. Los chicos me llevaron a comer... estaba muriéndome del hambre ... otra vez se sorprendieron que porque soy vegetariana. Despues volvimos a la oficina, y como nadie hablaba conmigo me fui a la casa.

Miercoles 2 de diciembre de 2009

Por la manana alguien me escribió el mensaje que como me sentía, yo creía que era Serdar pero después de leer el tercer mensaje me di cuenta que me estoy escribiendo con Canan, mi jefa, me imagino que os podéis imaginar en que estado estaba. Hemos quedado en que me vienen a recoger y vayamos al hospital privado. No estaba en el estado de pensar racionalmente. Por eso no me acuerdo a cual hospital me llevaron, solo me acuerdo que era en el centro de la ciudad Izmit. Me sentaron en una silla y ellos se fueron con mi pasaporte a las informaciones, yo les he olvidado a dar mi tarjeta de seguro. Después Serdar me dijo que el jefe lo pagó todo. El medico me examino y me dio por fin los medicamentos y si me acuerdo bien estaba hablando sobre una conferencion de los médicos en Bratislava y por eso estaba sorprendido que hacia en Turquía. Me dijo que tengo que quedarme en cama 4-5 días. Espere mas o menos media horita y ya me atendieron. En el camino paramos en la farmacia por mis medicamentos los que pago mi jefe. Lo que me sorprendió muchísimo era cuando me preguntaron en el coche si tengo fruta en casa, porque para la gripe es lo mejor las vitaminas „si tenemos algo les dije“ y el jefe giro para el primer supermercado y me compró 4 bolsas de fruta y cuando quería pagar me dijo que no.