pondelok 21. decembra 2009

Nočná mora v tureckej nemocnici/ La pesadilla en el hospital turco.

Takze po dlhom case sa opat ozývam, nejak mam toho v poslednom case velaJ

Utorok 1 decembra 2009

V utorok rano ako som sa dohodla s Kubim sme sa mali stretnut o 9 rano v Aiesec Office. Ako vzdy prisiel neskoro, v Office boli iba Batu, Kubi dosiel asi tak za pol hodky. Potom sme isli do statnej nemocnice ale bol to asi omyl storocia. Prisli sme do nemocnice, moj prvý dojem bol celkom dobry z vonku to vyzeralo ako normalna budova, nemalo to nic spolocne s nasimi komunistickymi nemocnicami, ale bohuzial to bol iba prvý mylny dojem. Aby ste boli v obraze tak Kubi, nemal absolutne sajnu ako co a kdeJ a tak sme isli na informácie. Moj problem bol v tom, že som mal cervené oci ako angorák a tak sme chceli ist na ocne, noo ale na informáciach nás poslali, do inej budovy, ktorá sa nachádzala tak trosku dalej a tak sme tam isli. Bolo tam tolko ludi, vyzeralo to ako keby tu nieco davali zadarmo. Prisli sme ku dalsim informáciam a tam nas poslali k takej zene, ktorá vypisovovala papiere teda mali sme ziskat kódy, bez ktorých sa doktor na vas ani nepozrie. No ked zistili ze som cudzinec, tak povedali, ze mam cakat lebo to bude na dlho, dala som jej pas a čakali sme. Potom ked sa pozrela na moje zdravotne poistenie, samozrejme to bol este problem, lebo to nebolo turecke poistenie. Ta zena sa naraz postavila a kdesi odisla aj s mojim pasom a poistkou a nechala tam vsetkych tých ludi stat, a vratila sa az za pol hodiny, tolko prijemnych pohladov som uz dávno nedostala:D ako vtedy, ktore vravela co do certa tu robis:D Teraz ked si na to spomeniem mi je smiesne ale vtedy mi to nebolo vsetko jedno. No slecna sa vratila po pol hodine s tym, ze moja poistka tu neplati, a ze ak chcem aby sa na mna doktor pozrel musim si si zaplatit prehliadku. A tak sme isli do pokladne, kde som zaplatila 15 tl iba za to aby sa doktor na mna pozrel a povedal, ze mam cervené oci a ze musim ist na ocne... Som sa ho opytala, ze ci mi da nieco na bolest oci a na chripku a on mi povedal, ze mi nic nemoze dat, lebo ak by som potom sa vratila do mojej krajiny a zomrela tam, tak by to bol ich problem. Opat nás potom poslali do tej prvej budovy, kde bolo ocne teda aspon si myslim a tam nam dali konecne ten „kod“, ktorý je velmi dolezity, lebo to znamena, ze si v systeme a ta mozu osetrit a tiez ta vypísu na tabulku pred ordináciou a ty vies, ze si na rade. Odtial nás poslali na rengen dutin, ze ci náhodou nemam nieco s nimi. Ale samozrejme pred tym, nez sme si mohli zobrat poradove cislo na rontgen som si musela ist zaplatit do pokladne dalsich 10 tl. Joj taka som bola nastvana, lebo neviem na co som platila poistenie vrrr. No ked som uz vsetko zaplatila, tak sme konecne dostali poradové cislo “153“ takze sme dve hodiny cakali, kým na nas prisiel rad vrrr. Okolo pol stvrtej sme sa konecne dostali na rad a zrengenovali mi konecne dutiny. Odtial sme isli opat k tomu lekarovi, ale on tam nebol, lebo si niekam odskocil a tak sme opat pockali. Som si pripadala, ako keby som mala lepru.. posielali nás od jednych dveri ku druhym. Pan doktor dosiel a poslal nás na ocne...no lenze ocne uz bolo v ten den zatvorene. A tak sme isli do aiesec officu, akurat som sa citila este horsie ako ranoL Potom mi poobede volal Serdar a pytal sa ma, že ako sa mavam a tak som mu povedala, co sa stalo a on mi povedal, ze ak chcem tak ma zoberie na druhý den do sukromnej nemocnice. V Office som stravila asi dve hodky, bolo tam strasne vela ludi, a takmer nikto z nich nerozpraval anglicky. Chalani ma zobrali obedovat...lebo som bola strasne hladna a samozrejme opat sa cudovali, ze preco som vegetarian. Potom sme isli spat do officu, a ked sa tam so mnou nikto nerozpraval, tak som isla domov.

Streda 2. decembra 2009

Rano mi niekto pisal sms-ku ze ako sa mavam ja som si myslela ze je to Serdar, ale neskor asi po tretej sms som zistila, ze si pisem s Canan, sefkou asi si viete predstavit v akom stave som bolaL No dohodli sme sa, že po mna prídu autom a pojdeme do súkromnej nemocnice. No prisli az za nejake dve hodky. No nebola som v stave racionálne rozmýšlať. Takze ani presne neviem, do ktorej nemocnice ma to zobrali, akurat si pamatam ze to bolo v centre Izmitu. Posadili ma na stolicku a oni isli s mojim pasom ku informáciam, ja som im zabudla dat moju karticku poistenca. Potom mi povedal Serdar, že šéf to zaplatil. Doktor ma skontroloval a dal mi lieky a ak si dobre spomínam mi hovoril, že bol na nejakej konferencii lekarov v Bratislave a tak bol prekvapený, že čo robím v Turecku. Nariadil mi 4-5 dní liečenia doma s tým, že nemám vychádzať z postele.Cakala som dokopy nejakych 30 minút a bola som na rade. Po ceste domov sme sa zastavili ešte po moje lieky, ktoré tiež zaplatil môj šéf. Najviac čo ma prekvapilo bolo to, že v aute sa ma pýtali, že či mam doma nejaké ovocie, lebo na chripku sú najlepsie vitamíny „áno niečo máme doma“ som povedala a tak šef zabočil ku prvému supermarketu po ceste a kupil mi 4 tašky ovocia a keď som to chcela platit tak mi povedal, že to si vyhoď z hlavy.

Os escribo de nuevo despues de largo tiempo, es que los ultimos dias no tengo mucho tiempo.

Martes 1 de diciembre de 2009

El martes he quedado con Kubi que nos encontramos a la nueve de la manana en la oficina de Aiesec. Como siempre lleguo tarde, y en la oficina estaba solo Batu, Kubi lleguo media hora mas tarde. Despues fuimos al hospital publico, pero creo que eso era error enorme. Llegamos al hospital, mi primera impresion era bastante bueno de fuera pareci como un edificio normal, no tenia nada que ver con nuestros hospitales comunistas, pero por desgracia mi primera impresion era equivocada. Para que os enterais de todo Kubi no tenia ni idea donde ir y que hacer asi que fuimos a las informaciones. Mi problema grave era que tenia ojos muy rojos y me dolian muchisimo y por eso queriamos ir al oculista, pero en la informaciones nos mandaron al otro edificio, el que esta solo a la esquina del otro. Alli habia tanta gente parecia como si estaban regalando algo. Fuimos a la otras informaciones y de alli nos mandaron a un senora, la que estaba rellenando las aplicaciones en el ordenador y alli nos deberian dar los codigos, sin ellos el doctor ni siquiera te atende. Cuando se enteraron de que soy extranjera, nos dijeron que tendremos que esperar porque mis papeles tardaran en rellenar, le di mi pasaporte y mi papelito de seguro y esparamos. Cuando se miro a mi papel de seguro era un problema porque era extranjero no turco. De repente la chica se levanto y se fue a algún sitio con mi pasaporte, y dejo toda las personas allí esperando y volvió en media hora, tanta miradas tan „bonitas“no he recibido en mi vida:D que decían que cono estas haciendo aquí:D Ahora cuando lo recuerdo me hace gracia pero en ese dia no era una situación agradable. La chica llego después de media hora y me dijo que no pueden aceptar mi seguro, y si quiero que me atienda el medico, tengo que pagar la examinacion. Así que fuimos a la caja, donde pagué 15 liras turcas, solo para que el medico me miro y me dijo si tienes ojos rojos y que tengo que ir al oculista... le he preguntado que si podría darme algo para el dolor de mis ojos y para la gripe y me dijo que no me puede dar nada, porque si vuelvo a mi país y me moriría tendrían problemas. Otra vez nos mandaron al primer edificio, donde era oculista y allí por fin me dieron esos „código“ el que es muy importante, porque eso significa es que estas en el sistema y te pueden atender y tb poner tu nombre la placa encima de la puerta y uno sabe que le toca a entrar. De allí nos mandaron al radiografía de mis senos para nasales que si no tengo problema allí. Pero otra vez antes de radiografiar tuve que pagar otra vez 10 liras turcas. Ay que furiosa que estaba, porque no se porque he pagado el seguro ayyyyyyyyyyy. Por fin cuando ya pague, nos dieron el numerito „153“ así que tuve que esperar dos horas, hasta que me toco. Sobre las tres y media por llego mi torno. De allí fuimos otra vez al medico pero el no estaba allí, se fue a algún sitio así que nos toco otra vez a esperar. Me parecia como si tuviera lepra...nos mandaban de una puerta a la otra. El senor medico llego y nos mando al oculista.... pero el ya no estaba allí. Así que fuimos a la oficina de aiesec, me senti aun peor que por la manana. Por la tarde me llamo Serdar por preguntar como estaba y le dije lo que paso y el me dijo que me llevaría al hospital privado al día siguiente. En la oficina pasé como dos horas, había muchísima gente, pero casi nadie hablaba ingles. Los chicos me llevaron a comer... estaba muriéndome del hambre ... otra vez se sorprendieron que porque soy vegetariana. Despues volvimos a la oficina, y como nadie hablaba conmigo me fui a la casa.

Miercoles 2 de diciembre de 2009

Por la manana alguien me escribió el mensaje que como me sentía, yo creía que era Serdar pero después de leer el tercer mensaje me di cuenta que me estoy escribiendo con Canan, mi jefa, me imagino que os podéis imaginar en que estado estaba. Hemos quedado en que me vienen a recoger y vayamos al hospital privado. No estaba en el estado de pensar racionalmente. Por eso no me acuerdo a cual hospital me llevaron, solo me acuerdo que era en el centro de la ciudad Izmit. Me sentaron en una silla y ellos se fueron con mi pasaporte a las informaciones, yo les he olvidado a dar mi tarjeta de seguro. Después Serdar me dijo que el jefe lo pagó todo. El medico me examino y me dio por fin los medicamentos y si me acuerdo bien estaba hablando sobre una conferencion de los médicos en Bratislava y por eso estaba sorprendido que hacia en Turquía. Me dijo que tengo que quedarme en cama 4-5 días. Espere mas o menos media horita y ya me atendieron. En el camino paramos en la farmacia por mis medicamentos los que pago mi jefe. Lo que me sorprendió muchísimo era cuando me preguntaron en el coche si tengo fruta en casa, porque para la gripe es lo mejor las vitaminas „si tenemos algo les dije“ y el jefe giro para el primer supermercado y me compró 4 bolsas de fruta y cuando quería pagar me dijo que no.

Žiadne komentáre:

Zverejnenie komentára