nedeľa 6. decembra 2009

Kurban Bayrami

26 – 30 Novembra 2009
Joooj štyri dni voľna som si pomyslela, keď som po prvýkrát počula od Alejy, že bude Kurban Bayrami, síce som v tej dobe nemala sajnu o com hovorí, ale už len tá predstava, že budeme mať 4 dni volna ma lákala. Keď som prišla domov tak som sa Yeliz opýtala, že čo znamená Kurban Bayrami: „Je to 4-dňový náboženský sviatok, kedy sa zabijájú ovce a to mäso sa dáva chudobným - teda ono vlastne ešte pochádza z biblie, ešte z čias Abraham keď išiel obetovať Izaka ale potom Bohu obetoval jahňa“.Tak to bol tak trošku z histórie tohto sviatku a teraz poďme k tomu, čo sa vlastne dialo počas tých 4 dňoch. No niektorí ľudia už začali Bayram v stredu a to po práci, keď skončili. Holky išli ráno do Istambulu, aby strávili Bayram s rodinou, boli by ma pozvali, ale ich bolo veľa no pohoda aj tak som už sľúbila holkám, že ho budeme tráviť spolu. Ja som v štvrtok ešte pracovala do pol druhej sme mali skratený pracovný čas. Bolo to super odísť z práce ešte za vidna zobrala som si po prvýkrat mestsku do mesta, lebo vždy ma z práce vozí súkromný autobus, taký napchatý autobus som ešte nevidela bolo to hrozné. Niekde na ceste nastúpil jeden chlap fuuuj ešte teraz mi zle, keď si na
to spomeniem. Trto jeden si ma pozeral od dola až na hora fuuuj... a ešte sa aj dokonca na mna lepil, lebo tam bolo toľko ľudí, že sa tam nedalo hybáť a dokonca ešte aj smrdel no proste kombinacia na vracanie. Az kym som mu nepovedala po španielsky „a que miras gilipollas „ (na co sa pozeras idiot) tak si ma tak nechutne obzeral. Tak som sa konečne bez ujmy dostala do centra, potrebovala som si isť vymeniť peniažky... lebo cez bayram budú obchody pozatvarane. Joj bolo to super len tak sa túlať po meste, samozrejme až na tých ľudí o ktorych som sa podkýnala. Poobede mi pisala kolegyňa, z práce že čo robím aj tak som potrebovala ísť opäť do mesta, lebo som nevedela, kde sa dajú kúpiť čisté cd-čka. Medzitým mi ešte volala Julia, že čo robím, a že či môže ísť so mnou, lebo sa nudí a čaká kým prídu holky. Jasne prečo nie som jej povedala aspoň nepôjdem sama. Okolo šiestej sme sa stretli z Duygu a išli sme do mesta hľadať moje cd-čka no ale ako vždy, keď sa človek úplne nerozumie tak dôjde k nedorozumeniam – ona si myslela, že chcem cd-čka s angličtinou no nevadí. Potom okolo 7-8pm došli Natalya, Aleja a potom Necib. Išli sme spolu všetci do kaderníctva Duygu kamaráta, ktorý sa volá Murat strašne zlatý pán. Pôvodne sme mali ísť s nim a ešte ďalšími ľudmi vonku niekam na drink ale nakoniec z toho nič nebolo, lebo Murat mal strašne veľa ľudí. No holky si aspoň vyrovnali vlasy a vypila som toľko čajov ako nikdy v živote :D:D Potom sme ešte išli niečo jesť do Burger kingu ako vždy:D A čo nás tam strašne pobavilo bolo, že jeden zamestanec fastfoodu sa nás pýta „Do you speak English“ a pritom sme sa celý čas rozprávali anglicky. No aspoň sme si mohli vybrať konečne sami a nie cez tlmočníka. Neviem prečo, ale bude to asi tým, že sme cudzinci ale všade kde prídeme vyvoláme hallo. Holky už boli unavené aj z cesty a tak sme išli domov.

Piatok - 27.
Novembra 2009 oslava Juliinych narodenín.

Holky sa ešte spali, keď som sa zobudila a tak ja som šla ešte domkov pracovať, lebo po skončení sviatkou som mala odovzdať rodičom, glosár, čo vše
tko sme sa s deckami naučili. A tak som asi ešte tri hodiny pracovala, než mi holky zavolali, že čo robím a že už sú po raňajkách a či prídem. Po sprche sme išli do mesta, lebo v sobotu Julia mala narodeniny a tak sme jej išli kúpiť nejaký darček. No problém bol v tom, že takmer žiadne obchody neboli otvorené a tak sme išli do nákupného strediska Dolphin, kde sme zamierili do prvého obchodu s hračkami, kde sme mali dilemu, čo jej kúpiť lebo my stažisti toho veľa nezárabame a tak sme je jej kúpili plyšovu hračku (ružovú svinku). Potom sme išli ešte kúpiť balóny, tortu a sviečky. Ešte sme pobehali tak trošku po obchodoch, lebo holky si chceli niečo na seba kúpiť a Aleja chcela nejaké topánky. Okolo ôsmej sme sa mali stretnúť s Duygu a tak sme išli ešte predtým do našeho domu, všetko pripraviť na oslavu. Nafukať balóny dať sviečky na tortu, pripraviť narodeninový poster atď. Každý napísal pekné narodeniny vo svojom jazyku:D A išli sme ku Julií, lebo už volala, že kde sme tak dlho. No aj tak sme ešte čakali na Duygu... ja som zobrala z domu našu slivovicu, síce pôvodne mala byť na global village ale kašľať na to, toto je lepšia príležitosť. Joj boli sme hladní ako vlci, ale Duygu kamarát na pozval všetkých na večeru do mestečka Sapanca, kde mal svoju restiku a tak sme čakali, kým Duygu dôjde stretli sme sa pred Arasta parkom a odtiaľ sme išli do Sapance.. aj s Awni a Denizom. Bola to taká drevená restauracia mimo mesta blízko jazera Sapanca. Jazero Sapanca sa nachádza asi 30 km od mestečka Izmit. Reštaurácia sa volala „CEVIZDIBI“ V restike sme boli iba my: Ja, Aleja, Julia, Nata, Necib, Duygu, Awni, Deniz a šéf restiky, ktorého meno som si samozrejme nezapamatala. Bola sranda, mali sme toho dosť vodu, vino na pripitok, predjedlo a oni samozrejme maso... a potom ešte dezert ovocie s čokoládou a baklavu. Chudák čašník bol taký nervózny pretože tam bol jeho šéf, až mi ho ľúto bolo. Potom neskôr ešte do reštiky došli 4 chalani, ktorí si nás ako vždy stále obzerali. Všetci sme čakali na polnoc, aby sme mohli Julii gratulovať. Ona ostala v šoku, keď sme všetci začali spievať „Happy birthday“ a gratulovať jej. Chalani, už boli unavení a tak sme okolo 1 am odtiaľ vypadli a tak nás zaviezli opäť ku Arasta Parku. Kde sme ich presvedčili, že nech idú s nami ku Julii, ktorá zatím išla s Necibom domov a ja a Nata išli sme ku mne domov po všetky veci. Zasvietili sme sviečky pred bytovkou kde Julia býva a zavolali sme Serdarovi nech nám príde otvoriť dvere. Tak sme jej ešte vo dverách zaspievali opäť Happy Birthday... a zagratulovali. A samozrejme Julia rozkrojila tortu, ktorú sme pili so slovenskou slivovicou.

Sobota – 28. Novembra 2009 večer, keď sme išli do Istambulu


Zobudili sme sa dosť neskoro okolo 2 na obed. Necib odišiel domov okolo 12 pre veci a peniažky do Gebze, kde býva a poobede sa mal vrátiť. Ja som išla domov osprchovať sa a holky mi povedali, že idú do mesta na nákupy, mne sa veľmi nechcelo, lebo som aj tak mala ešte dokončiť môj glosár. Dohodli sme sa, že sa stretneme okolo 6 pred kaderníctvom. Holky šli na nákup, Aleja potrebovala topánky
. No keď som prišla pred kaderníctvo som videla, že sa niečo stalo, lebo Aleja vyzerala veľmi naštvane. Nemala som šajnu, čo sa dialo akurát som zistila, že Aleja ešte nemá topánky a tak sme išli opäť do obchodov. No prekvapilo ma prečo sme išli do obchodu s vecami, nie s topánkami. Potom mi Aleja povedala, Gabi prosím môžeš ísť so mnou niekam do obchodu, ok no problem som je povedala. A tak sme isli hľadať topánky, ona síce chcela lodičky ale keďže sme žiadne nenašli a tak si nakoniec kúpila čižmy za 30 TL, veľmi lacné 15 eur čižmi a dobrá kvalita. A tam mi povedala, že čo sa vlastne stalo, iba toľko k tomu, že Necib s nami nejde, lebo že vraj pre neho nebude miesto v aute, mi to bolo ľúto a bola som naštvatá na jednu osobu, ktorej meno nebudem hovoriť. Holky nás potom volali, že kde sme a tak sme sa stretli pred Mc donaldom. A išli sme do kaderníctva, Duygu tam ešte nebola no došla asi tak po pol hodke. Mali sme vypadnút o 8 pm ale holky si chceli upraviť vlasy, mňa to nejak neinteresovalo, ale nakoniec aj mne vyrovnal vlasy, pripadala som si tak divne, aj keď mi všetci hovorili, že ako to dobre vyzerá. Potom čo sa dialo tak to nemám ani chuť rozpisovať, išli sme teda do toho Istambulu, do europskej časti. Hrozná cestá lebo všade bolo toľko áut, že cesta na miesto jednej hodiny trvala dve a pol hodiny, to by ešte nebolo to najhoršie ale Duygu sa celý čas s chalanmi hádala celé dve hodiny, takže supiš to začína som si pomyslela. No konečne sme došli do Istambulu po dvoch hodinách. Chalani nás zobrali do Baru na najdlhšej ulici v Istambule, ktorá sa volala Taxim. Bolo super v tom bare, teda iba pre 4 osoby a zvyšné tri sa len ofucali, ze kde nás to zobrali a ze to sme mali radsej doma zostat a bolo by to lepsie, no proste pohroma a tak sa chalani nastvali a isli sme domov. No proste pohroma. Joj holky si fakt nevedia vazit nicoho iba sa stazovat a stazovat, preto to dopadlo ako to dopadlo. Takze cesta naspat bola kludná vsetci sme boli ticho... takze som bola rada, ked sme dosli domov. Aleja isla ku mne spat na noc... lebo situácia u Julie bola napäta. Spat sme išli až niekedy o pol siedmej ráno.
Nedeľa/Pondelok- 29 - 30 Novembra 200
9
Prespali sme opäť pol dňa až do štvrtej, potom sme išli s Ale
jou kúpiť raňajky, ja som sa necítila dobre. Totiž som sa zobudila s očami červenými ako angorák fňuk. A strašne unavená a s teplotou. Večer som sa rozprávala s našimi a absolutne som nemala na nič chuť, taka strašná unava. Aleja išla vonku na drink s chalanmi. A vratila sa keď ja som spala. Cez den som sa rozprávala s Juliou o tom co sa vlastne stalo.. aj ked ja som na to nemala ani trosku chut. Poobede dosla Yeliz z Istambulu a pytala sa ma co ako bolo cez bayram. Navecerali sme sa spolu a ja som si isla lahnut... Cely pondelok som stravila v posteli len tak sa povalovanim po dome... a strasne ma boleli oci. Vecer som sa mala rozprávať so sestrami ale nakoniec sme sa rozprávali iba s Jarmilou a ona mi povedala, ze vyzerám strasne, a ze by som mala ísť k lekárovi. Večer mi Aleja volala, že sa idú korčuľovať s Natou a Necibom či nechcem ísť s nimi. No ja nebola v stave ani vyliezť z postele. A tak som kubimu napísala, či ráno so mnou nepôjde ku lekárovi. A tak sme sa dohodli na utorok na 9 rano v Office AIESECU.

26-30 de Noviembre de 2009

Ayyy cuatro días libres he pensado, cuando he oído esto por primera vez de Aleja, que vamos a tener Kurban Bayrami, aunque esa época no tenia ni idea de que
estaba hablando, pero solo la ilusión, que vamos a tener cuatro días libres me gustaba. Cuando llegue a casa, pregunte a Yeliz, que significa Kurban Bayrami:. „Es la fiesta religiosa de 4 días, cuando se matan las ovejas y la carne se regala a los pobres - todo esto viene de biblia de la época de Abram, cuando quería sacrificar a su hijo Isac, pero después ha sacrificado al Dios una oveja.“ Eso era un poco de historia de esta fiesta y ahora os voy a contar lo que paso en estos 4 días. Algunos empezaron Bayran ya el miércoles cuando salieron del trabajo. Las chicas (Yeliz y Deniz ) se fueron a Estanbul por la manana para pasar el Bayram con su familia, me invitarían pero son muchos en la casa y no había sitio para mi, pero no hay problema he prometido a las chicas que lo pasaremos juntos. Yo trabajé el jueves hasta la una y media tuvimos la media jornada. Estaba muy bien salir del trabajo durante de dia no de noche. He tomado el autobús al centro por primera vez... siempre me lleva el autobús privado a mi casa. El autobús estaba a tope ha sido horrible. En alguna parada subió un hombre ay que asco cuando lo pienso tengo ganas de vomitar. Capullo me estaba mirando todo el viaje de arriba y abajo ayyyy... hasta se estaba acercando a mi... porque había tanta gente... que no se podía mover y olía muy mal... combinación para vomitar. Hasta que le dije en español „a que miras gilipollas“ me estaban mirando de una manera asca. Llegué por fin al centro.. necesitaría cambiar el dinero.. porque durante Bayram las tiendas estarán cerradas. Ay me encanto solo pasear por la ciudad, si no seria por la gente que estaban por todas partes. Por la tarde me escribió mi compañera del trabajo que estoy haciendo que si podría venir a la ciudad, le dije que si porque necesitaba ir a la ciudad a comprarme los cd blanco. Mientras me llamo Julia, que estoy haciendo y que podría ir conmigo porque se aburre esperando a las chicas. Claro porque no le dije asi no me voy sola. Nos encontramos con Duygu sombre las 6 y fuimos a buscar mis cds, pero otra vez el problema de idioma causo problemas, si uno no se entiende perfectamente siempre eso causa problemas – ella creía que quiero comprar cd de ingles, pero no pasa nada. Sobre las 7-8 pm llegaron Natalya, Aleja y luego Necib. Todos fuimos a la peluquería de amigo de Duygu que se llamaba Murat, un hombre muy majo. Nuestros planes principales eran que ibamos con la otra gente a tomar algo pero al final no fuimos porque Murat tenía muchos clientes. Por lo menos las chicas se arreglaron el pelo, yo nunca en mi vida bebí tantos tes :D:D. Después fuimos a comer algo en Burger king lo de siempre:D Y lo que no dio mucha gracia a todo era que un empleado del fastfood nos preguntó „Do you speak English – Habláis Inglés“ y estábamos hablando todo el tiempo en inglés. Pero por fin podríamos elegir algo nosotros y no atravez del interprete. No se porque, pero siempre en todos lados llamamos atención porque somos extranjeros. Como las chicas ya estaban cansada nos fuimos a la casa.
Viernes - 27 de Noviembre de 2009 la celebración de cumpleaños de Julia
Las chicas aun estaban dormida, cuando me desperté así que me fui a la casita a trabajar, porque después de bayram tenía que entregar a los padres el glosario, lo que nos hemos aprendido con los nenes. Así que trabajé tres horas, hasta que las chicas me llamaron preguntándome lo que estaba haciendo que ya han desayunado y que si vengo ya a la casa. Después de tomar la ducha fuimos al centro, porque el sábado era el cumpleaños de Julia así que fuimos a comprarla el regalo. Pero el problema era, que muy pocas tiendas estaban abiertas así que fuimos al centro comercial Dolphin, fuimos a la primera tienda de los juguetes, y allí no sabíamos lo que comprarla porque nosotros los interns no tenemos mucho dinero. Le compramos un peluche (un cerdito de color rosa), tarta de cumpleaños y las candelas. Nos fuimos a mas tiendas, porque las chicas querían comprarse algo de ropa y Aleja quería zapat
os. Sobre las ocho tendríamos que encontrarnos con Duygu, pero antes fuimos a mi casa para prepararlo todo para la fiesta. Nos hinchamos los globos, pusimos las candelas en la tarta, preparamos el poster de cumpleanos entre otras cosas. Cada uno escribió feliz cumpleaňos en su idioma:D Luego fuimos a la casa de Julia porque ya nos llamo donde estamos tanto tiempo. Pero aun teníamos que esperar para Duygu... yo cogí la Slivovica (el alcohol hecho de ciruelas) aunque mi intención era usarla en global village pero da igual esta es ocasión mejor para beberla. Ay que hambre que tuvimos, pero el amigo de Duygu nos invitó todos a cenar en su restaurante en la ciudad Sapanca, donde tenía el restaurante, asi que esperamos para ella hasta que llego. Quedamos todos frente a Arasta park y luego fuimos a Sapanca tb con Awni and Deniz. Era un restaurante de madera fuera de la ciudad cerca del lago Sapanca. El lago Sapanca se encuentra a 30 km de la ciudad Izmit. El restaurante se llamaba „CEVIZDIBI“. En el restaurante estábamos solo nosotros: Yo, Aleja, Julia, Nata, Necib, Duygu, Awni, Deniz y el jefe del restaurante, cuyo nombre como siempre no me acuerdo. Me gusto mucho, tuvimos bastante cosas, agua, vino para brindar, entrada y ellos por supuesto carne... después de postre fruta con chocolate y baklava (el dulce tipico turco). El camarero pobre estaba tan nervioso porque estaba el jefe allí me dio mucha pena por el. Después llegaron al restaurante 4 chicos, y todo el tiempo nos estaban mirando. Todo el mundo estaba mirando al reloj para la media noche, para felicitar a la Julia. Ella estaba flipando, cuando empezamos a cantar „Happy Birthday“ y felicitarla. Los chicos ya estaban cansados asi que salimos del restaurante sobre la una de la madrugada, nos llevaron otra vez al Arasta Park. Alli los convencimos que se quedan y vienen con nosotros a la casa de Julia, ella mientra se fue a casa con Necib y Nata y yo fuimos a mi casa para recoger todas las cosas. Hemos alumbrado todas las velas frente a la casa de Julia y alli llamamos a Serdar para que nos abriera la puerta. En la entrada de su piso cantamos otra vez la canción de Happy Birthday...y le felicitamos. Julia corto la tarta de cumpleaños, y bebimos la slivovica eslovaca.

Sábado – 28 de Noviembre de 2009 la noche cuando fuimos al Estambul

Nos despertamos sobre las 2 por la tarde, bastante tarde. Necib se fue a casa sobre las 12 por sus cosas y el dinero al Gebze, donde vive y por la tarde tenía que volver. Yo fui a casa a ducharme, y las chicas dijeron que se iban al centro para hacer las compras, yo no tenía muchas ganas y tampoco necesitaba algo, y tb porque tenía que terminar mi glosario. Nos acordamos que nos encontramos sobre las 6 en peluquero. Las chicas fueron de compras, Aleja necesitaba los zapatos. Cuando vine al peluquero, me di cuenta que había pasado algo, porque Aleja estaba cabreada. No tenía ni idea lo que estaba pasando, la única cosa que me di cuenta era que Aleja aun no tiene zapatos. Por eso me quedé flipando porque la primera tienda a la que entramos no era la tienda de zapatos sino de ropa. Aleja me dijo, Gabi porfa puedes ir conmigo a buscar los zapatos, si claro no hay problema le dije. Así que buscamos los zapatos, ella estaba buscando los zapatos de tacones, pero no tenían así que al final se compró unas botas por 30 liras turcas, baratos de buen calidad por 15 euros. Allí me contó lo que paso, solo que Necib no se va con nosotras al Estambul, porque no hay sitio para el en el coche, estaba cabreada con una persona, cual nombre no digo aquí. Luego nos llamaron las chicas, que donde estamos así que nos quedamos frente al Mc donald. Luego fuimos otra vez al peluquero, Duygu llego media hora después. Tendríamos que salir sobre las 8pm, pero las chicas querían arreglar el pelo otra vez a mi no me interesaba eso mucho. Pero al final me convencieron a así Murat me arreglo el pelo, me parecía rara a mi misma, aunque todo el mundo me decía que me parezco bien. Luego lo que paso no tengo muchas ganas de describirlo, fuimos al Estambul a la parte europea. Un viaje horrible, 2,5 en lugar de una hora, eso no seria lo peor pero Duygu estaba peleando casi todo el viaje ay que bien empieza todo he pensado. Por fin llegamos a Estambul después ded os horas y pico. Los chicos nos llevaron a la calle mas larga de Estambul que se llama Taxim a un bar. Ay que bien lo pasamos allí algunos (solo cuatro personas), las otras tres solo se estaban quejando que donde nos llevaron, que nos podíamos quedar mejor e casa, ay que pesadilla, así que los chicos nos llevaron a la casa... porque no tenían ganas de llevarnos a otros sitio. Las chicas todo el tiempo tenia la cara de mala leche. Ay las chicas no sabes apreciar nada, solo saben quejarse y quejarse, y por eso todo termino como lo termino. El viaje de regreso era sin decir la palabra.... estaba muy contenta cuando llegamos a casa. Aleja se fue a dormir a mi casa... porque la situacion en la casa de Julia era tensa. A la cama fuimos sobre las seis y media de la madrugada.

Domingo/Lunes 29 – 30 de Noviembre de 2009


Dormimos medio día hasta las 4, después fuimos con Aleja a compranos el desayuno, no me sentí muy bien. Me desperté con ojos rojizos y me sentí muy cansada y tb tuve fiebre. Por tarde hable con mi mama, no tenia ganas de hacer nada, ay que cansancio sentí. Aleja se fue a tomar algo con los chicos y regresó cuando yo estaba durmiendo. Durante día estaba hablando con Julia sobre lo que paso... aunque no tenía muchas ganas de hablar sobre eso. Por la tarde llegó Yeliz de Estambul y me pregunto como pasamos Bayram. Cenamos juntos y me fui a la cama....Todo el lunes pase en la cama me dolían mis ojos muchísimo. Sobre las nueve tenía que hablar con mis hermanas, pero al final hable solo con Jarmila y ella mi dijo que me pareczo horrible y que debería ir al medico. Por la tarde me llamo Aleja que se van a ir con Nata y Necib a patinar que si me apetece ir con ellos. Pero yo no estaba en el estado de salir de la cama. Así que escribí al Kubi, si podría ir conmigo al medico. Así que quedamos a las 9 am en la oficina de AIESEC.

Žiadne komentáre:

Zverejnenie komentára