sobota 6. marca 2010

Eskisehir a mestečko Midas eshri / Eskisehir y la ciudad Midas eshri



27-28. februára 2010


Po dlhých neistotách, či sa pôjde alebo nepojde sa sme sa stretávali o 7.50 na vlakovej stanici v Izmite a naša destinácia bola Eskisehir.

- Ja som prišla na stanicu uz o 7.40, pre istotu aby som ho nezmeškala. Noc predtým sme sa rozprávali s Pavitom a mi povedal, „buď na čas presne o 7.50“.

- No oni došli o 8.10 uz som si myslela, že si to rozmysleli – vlak odchádzal o 8.21 –naše dobrodrúžstvo mohlo začať.

Eskisehir – znamená „Staré mesto“ a je to to univerzitné mesto. Známe je svojím MED HELVASI - je to sladké, ktoré sa vyrába práve v tomto mestečku. Mestečko v Anatolskom -regióne asi 3-4 hodiny od Izmitu.

- cesta nám trvala asi 3 hodiny – zatiaľ sme sa rozprávali o tom, čo je možné vidieť v Eskisehir a jeho okolí.

- dohodli sme sa, že najskôr pôjdeme do MIDAS ESRI - v mestečku YAZILIKAYA – čo je približne 100 km od Eskisehiru. Keď sme už konečne dorazili, chceli sme si kúpiť spiatočný lístok do Izmitu na 19.40, na druhý deň, ale nám povedali na informáciach, že je možné si ich kúpiť až na druhý deň o 19.00 – zdalo sa nám to divné, ale čo sme mohli robiť.

- potom sme sa museli dostať na autobusovú stanicu, lebo odtiaľ išli busy do SEYITGAZI

- čo bolo asi hodku od Eskisehiru.

- ani sme nemuseli dlho čakať a hneď sme išli.

- V autobusoch v Turecku sú vždy dvaja šoféri – čo ma prekvapilo, že v cene je zahrnutá strava, dostali sme čaj a dobošku. Jeden je šofér a jeden je steward – bol zlatý chalan, chcel sa s nami strašne rozprávať ale nejak mu to nešlo. Strašne sa čudoval, kde sme sa tam zobrali traja cudzinci – z 3 rôznych krajín a kontinentov.

- Keď som povedala Slovensko – tak všetci hovorili o našom hráčovi, ktorý hrá za BESIKTAS – futbalový klub v Istanbule. Volá sa Ivan Ološko.

- Kolombia – najväčší drogový kráľ v ich histórii.....!

- V S.... sme zistili, že Midas Esri sa nachádza ešte ďalších 40 km, a čo teraz pomysleli sme si – autobusy tam chodia raz za uhorský rok a ísť taxíkom to sme si nemohli dovoliť a tak sme sa rozhodli stopovať. V tomto prípade mi poslúžila moja oranžová hlava a moje modré oči ha, ha, ha.

- Zastavili nám dvaja starší páni, ktorí nás zobrali na pol cesty a jeden z nich rozprával nemecky – je veľmi zvlástne, že človek sa lepšie dohovorí v Turecku nemecky ako anglicky. Zobrali nás do najbližšieho mestečka a odtial sme sa s jednym ujom dohodli, že nás zoberie až ku Midas za rozumnú cenu. No ale to ste mali vidieť ten náš „taxi“ - u nás na Slovensko by to auto neprešlo ŠTK.

- Ujo čo nás zobral na tej svojej herke - bol riadny šofér F1 išiel asi 120 km/h a my sme sa modlili, aby stálo zato vidieť, hlavne takú diaľku cestovať na miesto, kde kedysi dávno žila veľká kultura a dne sú to len zabudnuté ruiny, kde semo tamo zavíta návštevnik - teda ak človek nemá auto – tak je to takmer nemožné sa tam dostať. Už z dialky sme videli, že to stojí zato. Dokonca sme mali aj sprievodcu zdarma - ujo ktorý to tam spravuje – porozprával nám veci a tiež ukázal, čo by laik nevidel.

- Ujo šofér nás potom zobral na jedno miesto a keď sme sa vrátili nás pozval na čaj a v tom chladnom upršanom počasí to bolo veľmi milé gesto.

- Autobus z toho mestečka išiel až o takmer 1,5 -2 hodiny a tak sme sa vybralil, že si opäť niečo stopneme a išli sme pešo, naraz pri nás zastavil autobus a z neho vystupil náš známy šofér takže sme boli radi a dokonca sme ešte aj zľavu dostali.

- ešte predtým ako sme išli na autobus do Eskisehiru sme si išli pozrieť mešitu – ale nikto tam nebol a bolo to uzavreté a dokonca to vyzeralo dosť hrozivo, no aspoň sme sa odfotili.

- V Eskisehire sme sa mali stretnúť s aiesecarom, u ktorého sme išli tráviť noc volal sa Ömer. Zobral nás tak trošku na večernú prechádzku a tiež sme sa stretli s ďalšími aiesecarmi a išli sme na večeru a potom k nemu na byt. Tam sme sa zoznámili s ďalším stážistom,(rozvojová stáž MMF – meet my friends projekt), bol z Mongolie a hovoril po turecky.

28 februára 2010

Po raňajkách sme išli na prehliadku mesta Eskisehir. Trvalo nám to asi pol dňa. Eskisehir je pekné mesto, lepšie než Izmit, ale nemajú tam až toľko turistických atrakcii. Je to mesto plné sôch a fontán, akurát keď sme tam boli my ešte nefungovali, lebo nebola sezóna.

- boli sme sa pozrieť na novú časť mesta, ktorá bola prestavena v roku 2007 a nachádza sa tam veľa farebných domov.

- tiež Muzeum.

- Vonku bolo divné počasie, najskôr svietilo slnko a potom strašne fúkalo a keď sme odchádzali dokonca pršalo.

- veľmi ma prekvapilo, že v celom meste sme nenašli obchod, kde by sa dali kúpiť pohľadnice. Pozerali na mňa čudne, keď som sa opýtala „KARTA POSTAL VARMA?, Máte pohľadnice?“

- Po sobote som bola dosť unavená, lebo v sobotu sme veľa peškovali, ale vedela som, že sa tam už nikdy nevrátim.

- Po obede sme náhodou objavili bar/kaviareň „CAFÉ DEL MUNDO – SVETOVÁ KAVIAREŇ“na môj vkus tak trošku drahá a tak sme si aspoň spravili fotky a neskôr sme išli na čaj do inej kaviarne vedľa vlakovej stanice. Pavit a Anita išli zatiaľ kúpiť lístky na vlak, ale keď sa vrátili – so správou lístky su už vypredané na najbližšie dva vlaky.

- Ta koza, čo tam bola deň predtým tam našťastie nebola – asi by som ju nakopala do zadku. Najbližší vlak do Izmitu bol až o 1. 30 ráno.

- Dali nám adresu na autobus, ktorý ešte mal mať voľné miesta a tak sme tam išli. Ako všade ani tam nevedeli po anglicky - ešte to boli blbé prefarbené blondíny.... jooj ako ma vytočili no našťastie ešte mali lístky, aj keď kým nás pochopili tak im to riadne trvalo. Cesta busom nás stala 25 tl, čiže dvakrát toľko ako vlak.

27 y 28 de febrero de 2010


Después de mucho tiempo de no saber si vamos o no, nos encontramos a la 7.50 am en estación de Izmit – nuestra destinación era Eskisehir.

- Llegué a la estación ya a las 7.40, por si acaso por estar segura de no perder el tren. Por la noche hablé con Pavit y me dijo que no ibamos a encontrar a las 7.50 am. Pero ellos llegaron a las 8.10 creía que cambiaron de opinion.

- Eskisehir – significa LA CIUDAD VIEJA – es una ciudad universitaria conocida por su MED HELVASI – unos dulces que se hace solo en esa ciudad. La ciudad se encuentra en la región de Anatolia a 3-4 horas de Izmit.

- El viaje duró 3 horas – mientras hablamos lo que vamos a ver en Eskisehir y su alrededor.

- Llegamos a acuerdo que visitamos a MIDAS ESRI – como primero en la ciudad YAZILIKAYA – que es como a 100 km de Eskisehir.

- Por fin llegamos y queríamos comprarnos el billete de vuelta a Izmit para 7.40pm en domingo – pero la senora en las informaciones nos dijo que los billetes podemos comprar manana a las 7pm – me pareció super raro pero no podíamos hacer nada.

- Teníamos que ir a la estación de autobuses, porque de allí salían autobus para SEYITGAZI que era un pueblo a una hora de Eskisehir.

- No tuvimos que esperar mucho y ya nos fuimos.

- En los autobus en Turque siempre hay dos conductores – lo que me sorprendio mucho, era que en el precio inclueyen tb el snack, nos dieron el te con galletas. Un hombre es conductor y el otro es hace de hombre azafata – era super el chico, queria hablar con nosotros pero no podía. Se sorprendio mucho al oir que de donde salimos tres extranjeros - de tres diferentes países y continentes.

- Cuando dije que soy de Eslovaquia – todo el mundo hablaba sobre nuestro jugador que juega en el equipo BESIKTAS – el club de futbol en Estanbul. Se llama Ivan Olosko.

- Colombia – el mayor traficante de drogas en historia.....

- En SEYITGAZI averiguamos que Midas Esri esta a otros 40 km de allí – que vamos hacer pensamos porque los autobuses salen de vez en cuando y tomar el taxi no nos podiamos permitir así que decidimos a hacer el autostop. En este caso me sirvieron mis ojos azules y mi cabeza naranja haha,

- Nos pararon unos senores mayores – los que nos llevaron la mitad del viaje y uno de ellos habló alemán – lo que me sorprendió mucho que en Turquía la gente habla mas alemán que inglés. Nos llevaron a la ciudad cercana y de allí nos llevo un senor a las Midas al precio razonable. Pero teniaís que ver este „taxi“ – en Eslovaquia no pasaría el control de vehículo.

- El senor se iba en el coche como en - F1 condució como a 120 km por hora y nosotros rezamos para que ese sitio merece la pena ver – viajar tantos kmtros al sitio donde hace muchos anos vivió una cultura grande pero hoy en dia son solo unas ruinas, donde de vez en cuando vienen algunos turistas – porque si uno no tiene coche es super dificil llegar allí. Tb tuvimos un guía sin pagar – el senor que se ocupa de eso – nos dijo y mostró muchas cosas interesantes.

- El conductor nos llevó a un sitio y después en la ciudad nos invitó al te que era un gesto super amable en ese tiempo de horrible.

- El autobus salía en una hora media- dos así que decidimos hacer el autostop otra vez de repente en nuestro lado paró el autobus y en la puerta vimos el conductor conocido y tb nos dió el descuento.

- Antes de tomar el autobus a Eskisehir fuimos a ver la mezquita – pero nadie estaba allí y estaba cerrada y tb daba miedo, así que solo nos tomamos fotos.

- En Eskisehir nos encontramos con el chico de aiesec Omer – porque ibamos a dormir en su casa. Nos enseno un poco la ciudad de noche y después nos encontramos con otros aiesecers y fuimos al su piso. Allí conocimos a otro chico del intercambio (el DT que vino para el proyekto meet my friends), y era de Mongolia – hablaba turco.

28 de febrero de 2010

Después del desayuno fuimos a hacer el turismo en la ciudad. Tardamos como medio día en hacerlo. Eskisehir es una ciudad bonita, mejor que Izmit pero no hay muchas cosas para los turistas. La ciudad esta llena de las estatuas y las fuentes – aunque aun no funcionaban, como no era la temporada.

- Fuimos ver la nueva parte de la ciudad, la que fue reconstruida en e lano 2007 y allí se pueden ver muchas casas de diferentes colores.

- Tb el museo

- El tiempo era super raro, primero hacía sol, después hacía mucho viento y al final cuando nos ibamos estaba lloviendo.

- Lo que me sorprendio mucho era que en toda la ciudad no encontramos la tienda donde se podian comprar las postales. La gente me miraba de una menera rara, cuando preguntaba „KARTA POSTAL VARMA?, teneis postales.

- Después del sabado estaba cansada, porque en sabado andamos muchísimo pero me esforze porque sabia que no voy a volver nunca alli.

- Después de comer encontramos por casualidad un cafeteria que se llamaba „CAFÉ DEL MUNDO“ un poco cara para nosotros pero por lo menos nos tomamos las fotos y después fuimos a tomar el te al otro café al lado de la estacion de trenes. Anita y Pavit mientras fueron a comprar los billetes pero llegaron con una noticia – que ya no tienen billetes para proximos dos trenes.

- Esa cabrona la que estaba allí el sabado por mala suerte no estaba allí. El proximo tren para Izmit era a la 1.30 de la madrugada.

- Nos dieron la direcion donde podiamos comprar los billetes para el bus – así que fuimos allí. Como en todos los sitios allí no hablaban inglés – encima estaban allí una rubias falsas – ay... pero tuvimos suerte y aun tuvieron billetes aunque tardaron mucho tiempo en entenderlo. El viaje en el autobus nos costo 25 liras turcas así que el doble de precio de tren.

Žiadne komentáre:

Zverejnenie komentára